عزیز دلم! جوان عزیز! دختر گرامی­ام! پسر عزیزم! من به فدای شما! انسان باید خودش را در حصن حصین قرار دهد! به خدا قسم که این امر مولاجان است که به اوتاد و اولیاء فرموده­اند. فرمودند: به جوان­ها بگویید تا می­توانند خودشان را به اولیاء متّصل کنند، به چهره آن بزرگان نگاه کنند و در محضرشان باشند که نفس آن­ها انسان را از آن حال و هوای گناه بیرون می­کشد.

چطور در مجلس گناه حال و هوای انسان عوض می­شود! مجلس الهی هم انسان را به یک حال دیگری می­برد، از دنیا می­بُرد! عزیز دلم! یک جایی برو که از دنیا بِبُری! آن کسانی که ما را به دنیا دعوت می­کنند، به حسب روایت قُطّاع الطّریق هستند؛ دزدان گردنه هستند. ما خودمان دنبال دنیا می­دویم، اهل دنیا هستیم، آن­وقت فرد دیگری هم بیاید و ما را به دنیا پرتاپ کند؟! محبّت و عشق به دنیا را بیش­تر کند؟!

یک مکانی برویم که ولو ساعاتی ما را از این دنیا بکَنند. ما را از این قیل و قال­ها، از این های و هوی­ها، از این دنیای رنگارنگ بیرون بکشند، خودمان شویم! عزیز دلم! خود ما این نبودیم. خود ما همان حال خوشی است که داریم. این کد را بدهم: آن لحظه­ای که حال خوش پیدا کردی، بدان که تازه خودت شده­ای!