خود پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) به ما کد داده است که چه کسانی می­توانند به ایشان نزدیک شوند؟ حضرت می­فرمایند: «اَقٛرَبُکُمٛ غدَاً مِنّی فی المَوقِف» نزدیکترین شما به من آن هم در موقف فردای قیامت (جایگاهی که همه توقّف می­کنند) کسانی هستند که:

1. «... أَصْدَقُکُمْ لِلْحَدِیثِ» در سخن راستگوترین شما هستند.

2. «... وَ آدَاکُمْ لِلْأَمَانَةِ» امانت­دارترین شما هستند. اگر کسی ولو به لحظه­ای در امانت خیانت کند، طبیعی است از آن مقام انسانیّت سقوط می­کند و دیگر به پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) نزدیک نمی­شود.

عجیب است، یک بنده خدایی در عالم رؤیا آیت­الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن کنز خفی الهی را دیده بود، بعد از شش ماه با ایشان آشنا شد. به آقا عرضه داشت: چرا شش ماه طول کشید؟ فرمودند: دقّت در امانت نکرده بودی و کتابی را که امانت گرفته بودی، از دست تو افتاد و آن را دیر بردی - با اینکه دو تا دوست بودند و او هم این کار را می­کرد و مدّت خیلی کوتاهی هم کتاب را دیرتر داده بود -

باید دقّت کنیم. یعنی گاهی امانت­دار نبودن اتّصال ما به خدا و اولیاء خدا را قطع می­کند یا کمرنگ می­کند، یا حتّی اگر انسان متصّل شد دیگر از بودن در محضر آن­ها لذّت نمی­برد. این قدر مهم است.

اگر می­خواهیم فردای قیامت به پیغمبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) نزدیک شویم، امانت­دار باشیم. مهم­ترین امانت عندالله تبارک و تعالی ولایت است. با امام معصوم چه کردیم؟! با پیغمبر خدا(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) چه کردیم؟! با ولیّ خدا در روی زمین چه کردیم؟! با اولیاء الله چه کردیم؟! آیا حرف آن­ها را گوش دادیم؟ آیا مطیع امر اولیاء الهی بودیم؟ آیا مطیع امر ولیّ امر مسلمین بودیم؟ از امانت ولیّ خدا بر روی زمین، امانت امام معصوم بر روی زمین، سؤال می­کنند.

1. «... وَ أَوْفَاکُمْ بِالْعَهْدِ» وفادارترین شما به عهد هستند. هر کدام از شما به آن عهد و پیمانی که بستید، با وفاترین بودید، طبیعی است با من هستید.

 «أَ لَمْ أَعْهَدْ إِلَیْکُمْ یا بَنی‏ آدَمَ أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّیْطانَ»[1] آیا عهد و پیمان نگرفتیم شیطان را عبادت نکنید؟ اصلاً می­گویند: این «أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی»[2] برای همه بوده است، ذوالجلال و الاکرام عهد و پیمان را از روز نخست از همه گرفته است.

نکته بسیار مهمی است، آیت­الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­فرمودند: آیت­الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) در همه نکات و فرمایشاتشان، دو، سه نکته ناب دارند و یکی از آن­ها این است که فرمودند: از روز نخست، به همه، همه چیز ندادند. مثلاً به یک عدّه شهادت را ندادند، به­واسطه­ی آنکه باید در وجود آن­ها شهادت دیده می­شد، به یک عدّه آن مقامات عالی عرفانی را ندادند، چون آن­ها آن­گونه نبودند که بشود، امّا از همه یک چیز را خواستند و پیمان گرفتند و معلوم است آن را به همه دادند و آن وفای به عهد است.

«أَ لَسْتُ بِرَبِّکُمْ قالُوا بَلی»؛ یعنی عزّوجلّ اقرار گرفت که شما می­دانید من خدای شما هستم و نباید عبادت دیگری را بکنید«أَنْ لا تَعْبُدُوا الشَّیْطانَ»، پس باید عهد و پیمان ببندید. آن وقت انسان، شیطان را عبادت کند؟!

 چه کسانی به پیغمبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) نزدیک می­شوند؟ با وفاترین شما نزدیکترین افراد هستند، آن هم کجا؟ جایی که همدیگر را نمی­شناسیم ولی باز هم می­ترسیم، نکند یکی عمل ما را بفهمد - خیلی عجیب است-  طوری است که در روایت آمده است از شدّت و حدّت لرزش قیامت و خوف آن جایگاه­های ایستادن در قیامت(موقف­های عظیم) وقتی دو نفر که با هم آشنا هستند پشت سر هم می­افتند، به قدری وحشت دارند، می­لرزند و می­ترسند که اصلاً وصف ناپذیر است.