نکته بسیار مهمی را بیان کنم که شاید تا به حال آن را به این سبک بیان نکرده‌ام. اولیاء خدا و عرفای عظیم‌الشّأن پرده را بالا زدند و نکته‌ای را از باغ معرفت بیان فرمودند که نکته اعظم مِن نکته مِن النکات است.

حتّی همه مباحث اخلاق که این همه تأکید می‌کنیم: ‏«تَخَلَّقُوا بِأَخْلَاقِ‏ اللَّهِ‏»[1]، این همه بیان می‌کنیم: اگر بخواهیم سرباز آقاجان، حضرت حجّت(روحی له الفداء و سلام اللّه علیه) باشیم، بیان فرمودند: سربازان آقاجان، حضرت حجّت(روحی له الفداء و سلام اللّه علیه) چند خصوصیّت بارز دارند، یکی این‌که متخلّق‌ترین افرادند؛ یعنی اگر دیگران متخلّقند، این‌ها متخلّق‌ترین هستند - و یکی این است که حافظ کلّ قرآن هستند. عرض کردم، باز هم می‌گویم؛ چون این‌قدر مهم است که باید آن‌قدر بگوییم که مثل نماز برایمان ملکه شود، و آن این که ولو شده روزی یکی دو آیه حفظ قرآن داشته باشید - اگر یک زمانی آن آقای خوبی‌ها به فضل و کرم و جود و لطفش، که هم کریم است و هم جواد است، عنایت و بزرگواری کرد، اسم ما بندگان روسیاه خودش را هم اجازه داد که در سربازی ثبت شود، حداقل بتوانیم در آن زمانی که ثبت‌نام برای سربازی می‌کنند، بگوییم: آقا ما این خصایص را داریم. ما اگر سرباز هم شویم، برنده‌ایم. ما نه می‌خواهیم درجه‌دارش باشیم، نه افسرش، نه چیزی. آن‌ها که واقعاً می‌توانند و مدّعی هستند که خوش به سعادتشان. نمی‌گویم انسان باید در این توقّف کند، امّا حال، حال خوبان عالم است که درجات عالیه هم می‌گیرند و به تعبیر امروزی‌ها مدیران ارشد دولت مهدوی، نه نظام مهدوی هستند؛ چون این نظام، نظام مهدوی است، امّا دولت مهدوی نداریم، دولت مهدوی زمان ظهور آقاجان است. خوشا به سعادت آن‌ها. حال آن‌ها حال دیگری است، نه ما می‌توانیم وصفش کنیم و نه با این اعمال دست و پا شکسته ضعیف می‌توانیم، ما فقط امید به کرم و لطف و جودش داریم «وَ سَجِیَّتُکُمُ‏ الْکَرَمُ»[2]‏.

تازه این اخلاقی که این‌قدر داریم راجع به آن حرف می‌زنیم که خیلی مانده امثال من بیچاره متخلّق شویم، مگر شوخی است، خیلی مانده که به تزکیه تن دهیم و مزکّی شویم. به نظر می‌رسد که حتّی تن دادن به تزکیه هم برای ما سخت شده است. آه از این نفس دون که عمر دارد می‌گذرد و نه متخلّق شدیم و نه مزکّی، هنوز ابزار برای بندگی را نداریم؛ چون این‌ها خودش ابزار است. خیلی درد است.

اولیاء خدا بیان می‌فرمایند: اگر انسان به تمام این سپاه عقل پناه ببرد و وجودش را به جنود عقل مزیّن کند و حقیقتاً ازسپاه جهل فرار کند، این‌ها مقدّمه بندگی خدا می‌شود که انسان عبدالله شود، بنده پروردگار عالم.