خصوصیّت دیگر مخلصین عالم این است: «وَ لَمْ یحْزُنْ صَدْرَهُ بِمَا أُعْطِی غَیرَهُ» اگر دید پروردگار عالم به دیگری عطایی کرده است؛ سینه او، وجود او نگران و ناراحت نمی‌شود. یعنی حسود نیست، ناراحت نیست. می‌داند همه چیز به ید قدرت خداست.

عرض کردم، آن که حسادت می­کند و وقتی می­بیند چیزی به کسی داده شده، ناراحت می­شود، اوّل همه به خدا اعتراض دارد؛ یعنی نعوذبالله نستجیربالله به ذوالجلال و الاکرام با زبان بی‌زبانی می­گوید: خدایا! او لیاقت نداشت، باید به من می­دادی.

تازه اولیاء درباره غبطه هم می­گویند: انسان باید در مسائل معنوی غبطه بخورد؛ یعنی خدایا! او این مقام را دارد لطف کن، بزرگواری کن، محبّت کن، من را هم لایق کن که به این مقام برسم. امّا نه این که بگوید: چرا او دارد، من ندارم؟ چرا او عالم شد و من نشدم؟

آن­ها که در مقابل ولایت هم ایستادند، همین بود. چه شد حجه­الاسلامی یک شبه آیت­الله شد، بعد هم چنین و چنان؟ حسادت! یادشان رفت پروردگار عالم هر که را بخواهد انتخاب می­کند. این در حقیقت اعتراض به خداست.

امّا خصوصیّت مخلصین عالم این است هیچ­گاه حزن ندارند؛ چون حزن، سینه را از بین می­برد. سینه، جایگاه قلب، حرم الهی با حزن دنیا از بین می­رود - این را به عنوان کد به ذهنتان بسپارید - با حزن دنیا، جایگاه حرم الهی تخریب می­شود، امّا آن­ها هیچ موقع ناراحت نمی­شوند، محزون نمی­شوند، سینه آن­ها غمناک نمی­شود که چرا پروردگار عالم به دیگری عطا کرده است«وَ لَمْ یحْزُنْ صَدْرَهُ بِمَا أُعْطِی غَیرَهُ».

عزیزم! اصلاً خود لفظ «أُعْطِی» بار دارد، بارش این است که بدان همه چیز به ید قدرت خداست، خدا عطا کرده، لطف خدا بوده و خدا بخواهد به تو هم لطف می­کند. گرچه انسان باید خودش این زمینه­ها را درست کند و کاری کند که قلبش قلب سلیم شود، نه برای دنیا بلکه برای اخری. نه برای این که رئیس یا چنین و چنان شود، بلکه فقط خدایی شود.

مخلصین عالم ولو به لحظه­ای حسود نیستند. خدا مرحوم آیت­الله سیبویه(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را رحمت کند. ایشان آخر عمر شریفشان فرموده بودند: من برای یک لحظه در عمرم به هیچ احدی حسادت نکردم - حرف بسیار بزرگی است -

معلوم است، بندگان مخلص خدا همین­گونه­اند. ولو به لحظه­ای به هیچ احدی حسادت نکردند. برای همین آرام هم می­شوند. قلبشان هم قلب آرام و با طمأنینه است. امّا آن که حسود است، گرفتار است، دائم خودش را اذیّت می­کند، دائم در حرص است، امّا آن­ها که قلبشان الهی است، حزنی ندارند.

تعبیر بالاتری بگویم، آن ابوالعرفا، آیت­الله‌العظمی ادیب(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرموده بودند: اصلاً این­ها نگاه نمی­کنند که چه کسی چه چیزی دارد. آن­قدر خدابینند که گویی اصلاً نگاه نمی­کنند که بخواهند وجود خودشان را مشغول کنند به این که فلانی چه دارد و چرا من ندارم که آن­گاه به پروردگار عالم بدبین شوند.

وقتی گفتی چرا به او داد به من نداد، بدبینی نسبت به خدا می­آورد. شیطان هم نفوذ پیدا می­کند و مدام وسوسه می­کند: دیدی خدا به تو محل نگذاشت، دیدی خدا چنین است. مثل بعضی­ها که تا کوچکترین مسئله­­ای پیش می­آید، می­گویند: خدا، خدای ثروتمندها، خدا، خدای فلانی. یک مشکل برای آن­ها پیش می­آید، زمین و زمان را به هم می­دوزند که چه شده؟ یک مشکل دارند.

امّا پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) خصوصیّت دیگر قلب الهی، مخلصین عالم را این­گونه می­فرمایند: «وَ لَمْ یحْزُنْ صَدْرَهُ بِمَا أُعْطِی غَیرَهُ» ابداً حزنی در سینه و وجودشان ندارند که چرا به او عطا کرد. همین که ابوالعرفا فرمود، اصلاً گویی نگاه نمی­کنند که به که چه چیزی را مرحمت کرده است. مرحمت کرده باشد، لطفش است. من باید بنده خدا باشم.

در جلسات قبل عرض کردیم مخلصین عالم اصلاً از خدا طلبکار نیستند، آن­ها معامله­گر نیستند که بگویند: ما فقط برای خود خدا کار می­کنیم، هرچه که خودش لطف کرد. اصلاً می­گویند: هر آن چه که تو بپسندی. پسندم آنچه را جانان پسندد. مخلصین عالم این­گونه هستند. چرا به او داد به من نداد؟ چرا چنین شد، برای من چنین نشد؟ ابداً. در این وادی نیستند. برای همین هم متین و آرام هستند. برای همین هیچ­گاه حسادت در وجودشان نمی­آید. هر که حسود شد، اوّل خودش را درگیر می­کند، ناراحت است، امّا این­ها آرام هستند.