از آیت­الله سلطان‌آبادی بزرگ(اعلی اللّه مقامه الشّریف) سؤال کردند: سرّ این­ که انسان می­تواند غیب را ببیند و آینده را بگوید، چیست؟ فرمودند: اگر انسان توانست خود را نبیند و خدا را ببیند، تمام است؛ چون همه چیز عندالله تبارک و تعالی است، صددرصد غیب و آینده را هم می­بیند؛ چون آینده هم عندالله تبارک و تعالی است – کد بسیار زیبایی است، در آن تأمّل کنید -  

بعد ایشان ­فرمودند: منتها رمز دارد. عرضه داشتند: آقاجان! رمز چیست؟ فرمودند: رمز این است که انسان در ابتدا بتواند مسلّط به نفس و اعضاء و جوارح خودش شود.

وقتی انسان مسلّط بر نفس و اعضاء و جوارح خودش شد، دیگر به دستش می­گوید: غیر از خدا چیزی را نبین و غیر از خدا کاری را برای کسی انجام نده! مثلاً معنای این­ که می­گویند: اگر دستی انفاق کرد، دستِ دیگر نفهمد، یعنی همین که حتّی به خود آن دست می­گوید: فراموش کن که انفاق کردی! تسلّط بر نفس و اعضاء و جوارح این­گونه است.

وقتی عمل برای خدا خالص شد، اگر از او تجلیل هم کنند، می­گوید: نشنو و نمی­شنود. به چشمش می­گوید: غیر از خدا نبین و جز او نمی­بیند.

وقتی انسان عمل را تصفیه کرد و گفت: خدا! فقط و فقط می­خواهم برای تو باشد؛ آن­گاه بر او خطاب می­شود: تو عاشق مایی و ما هم عاشق تو هستیم! چون فقط عاشق است که می­خواهد در عشق بازی خود با معشوقش هیچ احدی مطّلع نباشد.

آن مرد عظیم­الشّأن و الهی، ملّا محسن فیض کاشانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) تمثیلی را بیان می­کنند، ایشان می­فرمایند: «الحَبیبُ غَیُورٌ بِمُحِبِّه» او غیور است بر آن چیزی که حبّ دارد. پروردگار عالم غیرتی است، نمی­خواهد کسی بفهمد؛ برای همین است که پرونده خالی می­ماند و همان­جا آن را پر می­کند. منتها این مطلب سختی دارد و سختی آن هم این ­است که عمل خود را تصفیه کند.