یکی از مطالبی که ما به آن اعتقاد داریم، این است که حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) علم خدا هستند. البته باید بدانیم که علم خدا طوری سخن می­گوید که در خور فهم مردم باشد. خودشان هم فرمودند: «نُکَلِّمَ النَّاسَ عَلَى قَدْرِ عُقُولِهِم»[1]. منتها گاهی انسان تا در مورد بعضی از مطالب به مقام ایمان نرسد، آن­ها را درک نمی­کند. مثل شرط زمان و مکان، مثلاً اگر دویست سال پیش می­گفتند: پاره­های آهن به هم وصل می­شود، انسان هم در آن می­نشیند و به آسمان می­رود، غیر معقول بود؛ یعنی عقل بشری در آن زمان آن را غیر معقول می­دانست. دلیل آن هم این بود که او وقتی می­دید جاذبه زمین حتّی یک ده شاهی را پایین می­کشد، چطور می­خواست باورش ­شود پاره­های آهن به هم متّصل شوند، انسان­ها هم در آن بنشینند و بعد به آسمان برود! اصلاً این برای بشر جزء محالات بود. اگر هم کسی به این قضیه خیلی اصرار می کرد، می­گفتند، او را به سخره می­گرفتند که این حرف را می­زند. منتها شرط زمان و مکان نیاز بود تا انسان به این مطلب برسد.

در باب فرمایشات حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) هم همین است. بعضی از فرمایشات آن­ها صعب و سخت است، منتها یک بستر می­خواهد تا درک شود و آن هم بستر تقوا و ایمان است.

قال الصّادق(علیه الصّلوة و السّلام): «إِنَّ حَدِیثَنَا صَعْبٌ مُسْتَصْعَبٌ لَا یَحْتَمِلُهُ إِلَّا مَلَکٌ مُقَرَّبٌ أَوْ نَبِیٌّ مُرْسَلٌ أَوْ عَبْدٌ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِیمَانِ أَوْ مَدِینَةٌ حَصِینَةٌ»[2] حضرت می فرمایند: سخن و کلام ما سخت و دشوار است، کسی هم نمی­تواند آن را درک کند «إِلَّا مَلَکٌ مُقَرَّبٌ أَوْ نَبِیٌّ مُرْسَلٌ أَوْ عَبْدٌ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِیمَانِ أَوْ مَدِینَةٌ حَصِینَةٌ» - إلّای آن إلّا حصریّه است - إلّا «مَلَکٌ مُقَرَّبٌ» فرشته و ملک مقرّب خدا، «أَوْ نَبِیٌّ مُرْسَلٌ» یا پیامبری که مرسل شده است، «أَوْ عَبْدٌ امْتَحَنَ اللَّهُ قَلْبَهُ لِلْإِیمَانِ أَوْ مَدِینَةٌ حَصِینَةٌ» یا آن بنده­ای که خدواند دلش را با ایمان آزموده - دقّت بفرمایید لفظ «عَبْدٌ» آوردند؛ یعنی مهم این است که انسان بنده شود -