یکی از مطالبی که بسیار مهم است، این است که انسان با چه کسی هم­نشینی کند. جدّاً بشر به واسطه حشر و نشر است که یا به اوج می­رسد یا به ضلالت و گمراهی.

پیامبر اکرم، حضرت محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) فرمودند: «قَالَتِ الْحَوَارِیُّونَ لِعِیسَى(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) یَا رُوحَ اللَّهِ مَنْ نُجَالِسُ قَالَ مَنْ یُذَکِّرُکُمُ اللَّهَ رُؤْیَتُهُ وَ یَزِیدُ فِی عِلْمِکُمْ مَنْطِقُهُ وَ یُرَغِّبُکُمْ فِی الْآخِرَةِ عَمَلُه»[1]. حواریّون از عیسی مسیح(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) سؤال کردند: یا روح الله! با چه کسی باید نشست و برخاست کرد «مَنْ نُجَالِسُ»؟ حضرتش فرمودند: کسی که اوّلین خصوصیّتی او این است که شما را به یاد خدا می­اندازد.

بعضی جدّاً همین­طور هستند، نگاه به چهره آن­ها، انسان را به یاد خدا می­اندازد و وقتی انسان به محضرشان می­رسد، روحش آرام و یاد خدا در دل او زنده می­شود.

امّا بعضی دیگر هستند که وقتی انسان با آن­ها نشست و برخاست می­کند، مع­الأسف دائم انسان را به دنیا و ما فیها دعوت می­کنند، مدام راجع به دنیا صحبت می­کنند و به دنیا وابسته­اند. گاهی جوان­ها متّأسّفانه با بعضی می­نشینند که آن­ها را به گناه دعوت می­کنند. اصلاً از چهره این افراد معلوم است که اهل گناه هستند و مدام حرف­های رکیک و شهوانی می­زنند، در مقابل عدّه­ای دیگر هستند که انسان با هم­نشینی با آن­ها آرامش قلبی پیدا می­کند. لذا نشست و برخاست با این­ افراد برای ما فرض است.

دومین خصوصیّتی که حضرت برای هم­نشین بیان می­فرمایند، این است: «وَ یَزِیدُ فِی عِلْمِکُمْ مَنْطِقُهُ» وقتی با آن­ها هم­نشینی می­کنید، تا حرف می­زنند، بر علم شما اضافه می­شود.

چقدر خوب است انسان همیشه با کسانی هم­نشینی کند که بر علم او (علم الهی، هر نوع علمی که او را به خدا نزدیک کند) افزوده شود.

سومین خصوصیّت هم­نشین خوب این است: «وَ یُرَغِّبُکُمْ فِی الْآخِرَةِ عَمَلُه» وقتی انسان با او هم­نشینی کند، کردار و عمل او، باعث می­شود که شما به آخرت ترغیب و تشویق شوی. چون این­ها به دنیا وابسته نیستند، انسان را به یاد آخرت می­اندازد.

البته این به این معنا نیست که انسان در دنیا نباشد. اتّفاقاً این اولیاء در دنیا هستند، «الدُّنیا مَزرَعَةُ الآخِرَة» امّا دنیا را برای دنیا نمی­خواهند، بلکه دنیا را برای آخرت می­خواهند. لذا مهم این است که کسی به ما یاد بدهد تا دنیا را برای آخرت بخواهیم. این افراد مثل ما می­خورند، می­خوابند و در جامعه هستند امّا فکر و ذکرشان، همه و همه خدا و آخرت است. لذا عملشان انسان را به آخرت دعوت می­کند. چه خوب است انسان با این­ها هم­نشینی کند و دائم با این­ها باشد.