شخصی محضر آن مرد عظیم‌الشّأن و الهی، آن روح تقوا، آیت‌الله العظمی آسیّد محمّدتقی خوانساری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن آقایی که نماز استسقا و نماز بارانش معروف شد، آمد و عرضه داشت: آقا! چه کنم حال عبادت، دعا و نماز داشته باشم؟

ایشان فرمودند: در مرحله نخست خود را موظّف به نماز کنید و عبادت کنید. در مرحله دوم نسبت به عبادت معرفت پیدا کنید، این که چرا نماز می‌خوانم؟ در مقابل چه کسی رکوع و سجود انجام می‌دهم؟ در مقابل چه کسی می‌ایستم و سخن می‌گویم؟ کیست که به من اجازه داده است در محضر مبارکش سخن بگویم؟

اذان، اذن پرودگار عالم برای بندگی است، برای اعلام این که خدا! من بنده‌ام. گرچه بندگان خدا همیشه بنده‌اند، خوابشان، بیداریشان، نشستنشان، ایستادنشان، خوردنشان، نوشیدنشان، صومشان، همه و همه عبادت است امّا تجّلی بندگی در همین تکالیف است.

ایشان فرمودند: وقتی معرفت پیدا کردی، آن‌وقت عشق می‌ورزی و وقتی عشق ورزیدی پروردگار عالم تو را به سرّش مزیّن می‌کند و در عبادت، اخلاص را برای تو قرار می‌دهد - این نکته بسیار مهّم است -