پس اگر کسی بخواهد به علم برسد، طبعاً باید اوّلین مراحل اخلاص را در خود به­وجود بیاورد و وقتی که به علم رسید، خود کمال علم، ثمره و میوه علم، اخلاص می­شود. عملی که با اخلاص توأم است؛ یعنی عمل برای خدا.

وقتی این علم حقیقی، این علمی که میوه آن اخلاص است، به­وجود آمد، نتیجه آن این است که عالمان حقیقی آرزوهایشان کم است.

اگر کسی علم را به عنوان منبع درآمد دید، بیچاره می­شود. مثلاً بگوید: درس بخوانم که قاضی شوم! اگر گفتند: تکلیف است که قاضی شوی و به قضا ورود پیدا کنی، بحثش جداست - دقّت کنید و تفاوت را ببینید -  امّا اگر بگویی: علم را می­خوانم برای این که قاضی شوم و اگر قاضی شوم این­قدر درآمد دارد و ... ، بیچارگی است.

متأسّفانه یک عدّه علم را منبع درآمد دیدند. گاه بیان می­شود: عزیزم! فرزندم! درس بخوان و علم بیاموز برای این که فردا دستت پیش دیگران دراز نباشد و سری پیش سرها داشته باشی! معلوم است، دیگر او علم را برای عمل نمی­خواند، بلکه علم را برای این می­خواند که اعلان کند: من هم کسی شدم. آن­وقت انسان را بیچاره می­کند.

برای همین باز مولی­الموالی(علیه الصّلوة و السّلام) می­فرمایند: «قَلِّلِ الْآمَالَ تَخْلُصْ لَکَ الْأَعْمَالُ‏»^[1] اگر می­خواهی به اخلاص برسی، آرزوهایت را کم کن.