حضرت در ادامه روایت می‌فرمایند: «وَ تَحَرَّزْ فِی خَالِصِ الْعَمَلِ مِنْ عَظِیمِ الْغَفْلَةِ بِشِدَّةِ التَّیقُّظِ». الله‌اکبر! امّا عزیزم! دوری کن از غفلت به واسطه خلوص عمل. چرا؟ برای این که بیدار و هشیار باشی. مخلصین عالم غافل نیستند. مدام می‌ترسند و دائم در اضطراب هستند.

اتّفاقاً آن که عملش خالص‌تر است، هم وحشت و اضطرابش و هم بیداری و هشیاری‌اش بیشتر است - اصلاً این شرط اخلاص است، این شروط را به ذهن خود بسپارید - امّا آن که خلوص عمل ندارد، با یک عمل پیش ‌پا ‌افتاده‌ فکر می‌کند چه خبر است؟! خیلی هم به خودش غرّه می‌رود که ما دیگر چنین و چنان شدیم امّا مخلصین دائم هشیار و بیدار هستند که نکند یک لحظه این ابلیس ملعون، شیاطین جنّ و انس و مهم‌تر از همه أعدی‌ عدوّ، آن نفس امّاره، بیچاره‌شان کند.

لذا این­ها با این خلوص عمل در یک مطلب بسیار دقیق هستند و آن این است که شدیداً هشیار هستند «بِشِدَّةِ التَّیقُّظِ».

من گریه‌های نیمه‌شب بعضی از این اعاظم مثل آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را شنیده­ام و توفیقی هم داشتم که در محضر آن ابوالعرفا، آیت‌الله العظمی ادیب(اعلی اللّه مقامه الشّریف) باشم و شدّت رعشه در بدنشان را دیدم. شاید ما بگوییم: ایشان با آن محاسن سفید که بالای صد سال سن داشتند، دیگر چه می‌خواستند؟! آن­ها که دیگر راه را رفته بودند! آن­ها که دیگر پاک‌ها درست کرده بودند امّا خودشان این‌طور فکر نمی­کنند که بگویند: کار ما دیگر تمام شد، بلکه وحشت، ناله‌، گریه‌ و مراقبه‌شان بیشتر است. چون آن‌ها حقیقتاً بیدارتر از عالم و آدم هستند.

منِ غافل تا یک عمل انجام می‌دهم، تازه از خدا هم طلبکار هستم و می‌گویم: مگر تو بهتر از من هم در عالم داری؟! تازه اگر رویم بشود می‌گویم: بیا جایمان را عوض کنیم، من خدا بشوم، تو بنده‌ام شو!!! تا دو تا عمل انجام می­دهم که آن هم پر از نقص و به قول ما طلبه‌ها پر از إن‌قلت است؛ ادّعا می‌کنم و فکر می‌کنم خبری شده است.

امّا آن‌ها یک عمر تلاش، یک عمر اتّصال به علم الهی، یک عمر اخلاص و ... داشتند امّا بیشتر از ما در ترس و اضطراب هستند. من دیده­ام، هرچه بیشتر از عمرشان می‌گذرد، هرچه بیشتر نزدیک می‌شوند به زمانی که می‌دانند دارند می‌روند، بیشتر مضطرب، نالان، گریان، مراقب، بیدار و هشیارند. مدام مواظب هستند که این شیطان ملعون یا این نفس، از کدام سمت می‌خواهد به من حمله کند.

آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به ضعف جسمانی مبتلا بودند، یکی از آقایان، از سرداران بزرگ سپاه ایشان را دعوت کرده بودند و در دو وعده غذای گوشتی برای ایشان آورده بودند، بار دوم ایشان گفته بودند: مگر من حیوان درّنده‌ام که دائم گوشت بخورم، می­خواهی من را قسی‌القلب کنی؟!

لذا این­ها حتّی در خوراک هم مواظبت دارند. چنان اشک می­ریزند و ناله می­کنند و یک طوری به هق هق می­افتند و فغان می­کنند که انگار تمام عمرشان را به گناه سپری کردند. چون مخلصین عالم  می­ترسند، مراقبه می­کنند و شدیداً بیدارند (همان چیزی که باقرالعلوم(علیه الصّلوة و السّلام) می­فرمایند و ما نمی­فهمیم).