لذا آیت‌الله العظمی بهاءالدّینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: این جمله آقای بهشتی - شهید مظلوم آیت‌الله بهشتی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) - که فرمودند: «ما شیفتگان خدمتیم، نه تشنگان قدرت» از الهامات الهی بر این مرد بود. برای این که کسی که می‌خواهد در نظام اسلامی خدمت کند، تشنه نیست، شیفته است.

کسی که شیفته است، یعنی دوست دارد در این نظام خدمت کند. اگر توفیق خدمت پیدا کرد، شاکر خداست. اگر توفیق خدمت پیدا نکرد، می‌گوید: پروردگار عالم، باری را از دوش من برداشته، شاید من را لایق این مسئله ندانسته و شاید من نمی‌توانستم این بار را به مقصد برسانم، به هر حال لطف و محبّت خدا بود که این بار را از دوش من برداشت.

ایشان فرمودند: اگر آقای بهشتی می‌گفت: «ما تشنگان خدمتیم»، تشنه تا رفع عطش نکند، دست‌بردار نیست، امّا شیفته، شیفته است، می‌خواهد، اگر شد، شاکر خداست، توفیقی مرحمت کرده؛ اگر نشد، زمین و زمان را به هم نمی‌دوزد.فرق شیفتگی و تشنگی این است. لذا نفرمودند: «ما تشنگان خدمتیم، نه شیفتگان قدرت»، بلکه فرمودند: «ما شیفتگان خدمتیم، نه تشنگان قدرت».

مخلصین عالم برای خدا کار می‌کنند، آن‌وقت اگر مسئله ای هم برای خدمت آن­ها پیش نیامد، دینشان حفظ می‌شود چون «مَن خَلَصَ ایمانُهَ اَمِنَ دینُهُ» کسی که ایمانش را خالص کند، دینش در امان است. امّا اگر این­طور نشد، دینش هم در امان نیست. نسبت به خدا، نسبت به ولایت و ... بدبین می­شود.

خدا آن مرد الهی، آیت‌الله العظمی ادیب(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، ابوالعرفا را رحمت کند. ایشان می‌فرمودند: بنی‌صدر به واسطه تشنه بودن بر قدرت، دینش و حتّی چهره‌اش را هم از دست داد، خودش را به زن تبدیل کرد و دستش را در دست آن منافق هوس‌باز[1] گذاشت و فرار کرد.

ایشان فرمودند: این ابتلایی بود برای پدر بزرگوارش، آن مرد الهی و سیّد عظیم‌الشّأن، آیت‌الله بنی‌صدر همدانی که از مردان خدا بود امّا چنین فرزند ناخلفی داشت؛ چون حبّ به دنیا و حبّ و تشنگی به قدرت، او را تا جایی برد که دینش از دست رفت.

عزیز دلم! خوبی اخلاص این است که هر که خالص شد، دینش هم در امان است، امّا هوس­بازان عالم کجا اخلاص را درک می‌کنند؟! مولی‌الموالی(صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: «کَیْفَ یَسْتَطِیعُ الْإِخْلَاصَ مَنْ یَغْلِبُهُ الْهَوَى» واقعاً چطور کسی که هوی و هوس بر او چیره است، می‌تواند اخلاص را درک کند؟ اصلاً دیگر استطاعت برای اخلاص ندارد؛ یعنی وجودش نمی‌تواند اخلاص، آن سّر عظیم الهی را درک کند. خیلی انسان باید مواظب باشد.