وقتی انسان در مقام متخلّقین به اخلاق الهی قرار گرفت، طبعاً نهایت کار او این است که تمام اعمال او برای خدا می‌شود. هر چه که انجام می‌دهد، برای او جز رضای حضرت حق، ذوالجلال و الاکرام، مسئله دیگری مطرح نیست.

در صدر متخلّقین به اخلاق الهی، حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین) هستند؛ آن‌ها که خود الگوی عملی اخلاقند؛ آن متخلّقین به اخلاق الهی که در اوج قدرت معنوی‌شان - که در همین بستر اخلاق نهفته شده - عملاً به مردم نشان دادند که هدف هم اخلاق است. همان‌گونه که بار‌ها عرض کردم، فرمودند: «الخلق وعاء الدّین»[1] اخلاق ظرف دین است. لذا وقتی کسی در این بستر و در این ظرف اخلاق رشد کرد، دین‌دارترین انسان‌هاست.

آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) نکته‌­ای را راجع به مولی‌الموالی و بی‌بی دو عالم(علیهما الصّلوة و السّلام)، این دو گوهر الهی بیان می‌فرمایند که بسیار زیباست! ایشان می‌فرمایند: اینکه مولی‌الموالی(علیه الصّلوة و السّلام) با آن قدرت الهی که حضرت حق به او مرحمت کرده و خیبرشکن است، اجازه می‌دهد دستان مبارکش بسته شود و به واسطه‌ی حفظ دین به صورت حقیقت و ظاهر، به خانه او، همسر او و خود حضرتش جسارت و اهانت شود؛ به واسطه این است که حضرت به معنای حقیقی دین‌دار است.

ایشان در ادامه می‌فرمایند: اگر کسی بخواهد دین‌دار حقیقی باشد، راهش اخلاق است؛ چون «الخلق وعاء الدّین» اخلاق ظرف دین است. پس چون آن­ها در اخلاق رشد کردند، طبعاً  به آن‌جا می‌رسند که هر چه خدا خواست، انجام می­دهند؛ سکوت برای حفظ دین، خون دادن برای حفظ دین، شنیدن حرف‌ها حتی از علویّون برای حفظ دین؛ مثل حضرت ثامن‌الحجج(علیه آلاف التّحیة و الثّناء) - که راضی هستند به رضای حضرت حق - برای حفظ دین راضی می‌شوند در دستگاه آن خلفای جور، ولایتعهدی مثل مأمونی را بپذیرند. یا یک­جا مثل ابی‌عبدالله(علیه الصّلوة و السّلام) به واسطه حفظ دین به شهادت می­رسند و یا یک­جا مثل باب الحوائج(علیه الصّلوة و السّلام) به واسطه حفظ دین درون زندان می­روند و این یعنی دین‌دار بودن.

می‌فرمایند: همه این‌ها به این خاطر است که این حضرات حقیقتاً طبق فرمایش پیغمبر اکرم، حضرت محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) که فرمودند: «الخلق وعاء الدّین» اخلاق ظرف دین است، در این ظرف دین رشد کردند؛ پس اوّل متخلّق به اخلاق الهی هستند.