آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن کنز خفیّ الهی بیان می­فرمودند:  آیت‌الله آسیّد ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن مرجع عظیم‌الشّأن و یّکه‌تاز، آن مرد عظیم‌الشّأنی که از وجود مقدّس مولا، سیّد، صاحب و سالارمان حضرت حجّت‌‌بن‌الحسن‌المهدی(صلوات اللّه و سلامه علیه و عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) توقیع شریف دارند، فرمودند: اگر آن لحظات آخر باطن خودت را دیدی یا یک طوری الآن به تو تضمین دادند و فهمیدی باطنت برتر از ظاهرت است، بدان عاقبت به خیری.

چه کسانی عاقبت به خیر هستند؟ آن‌ها که باطنشان برتر از ظاهرشان است. آن‌ها که لطف خدا و محبّت خدا شامل حالشان بشود و باطن خود را ببینند.

لذا فرمودند: حالا که از من سؤال کردی، بگذار برایت بگویم: عزیز دلم! تا یقین پیدا نکردی، باطنت برتر از ظاهرت است و تا باطنت را به تو نشان ندادند که از ظاهر خودت برتر است، هیچ‌گاه مطمئن نباش که تو عاقبت به خیری. آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: از آن لحظه به بعد تمام وجودم در لرزه است و می‌ترسم.

چه کسی می‌تواند اعلام کند من عاقبت به خیرم ولو به این که هرشب اهل تهجّد باشد که توفیق شب‌خیزی برای همه نیست؟ مگر همه می‌توانند توفیق داشته باشند که هر شب شب‌خیزی داشته باشند؟ امّا چه کسی می‌تواند اعلام کند با این که شب‌خیز هستم امّا باطنم از ظاهرم برتر است؟

این مرد الهی که با وجود مقدّس مولایمان در ارتباط بودند، می­فرمایند: آشیخ محمّدحسن! حالا که سؤال کردی بدان، تا موقعی که ندانستی باطنت بهتر از ظاهرت است، نه این که ظاهرت خبیث یا باطنت خبیث باشد، خیر. باطن اولیاء که خوب است امّا باید آن‌قدر بالا بروی و اوج بگیری که باطنت برتر از ظاهرت شود. یعنی اگر ظاهرت این است که برای قیام در دل شب توفیق داری، اگر خدا به تو لطف کرده است که مشمول «قُمِ اللَّیْلَ»[1] شوی و تو هم قیام کنی، ولی باید ببینی باطنت چگونه است وإلّا معلوم نیست عاقبت به خیر شوی.

نقل است که آیت‌الله العظمی بروجردی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) هم گریه می‌کردند. گفتند: آقا! شما چرا گریه می­کنید؟ شما که این همه بزرگان و مجتهد پرورش دادید؟- همان‌طور که برای آیت‌الله العظمی آسیّد ابوالحسن(اعلی اللّه مقامه الشّریف) هم همین را بیان کردند - فرمودند: تا ندانم که دینم را می‌توانم سالم از این دنیا ببرم، نمی‌توانم بگویم عاقبت به خیرم. خیلی مهم است!