لذا یکی از اذکاری که عمومیّت هم دارد و همه می‌توانیم بگوییم - می‌دانید ذکر، اذن می‌خواهد و ما نمی‌توانیم هر ذکری را بگوییم. بعضی از ذکرها عمومی نیست. مثلاً ذکر صلوات بر محمّد و آل محمّد(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) که ثوابش آن‌قدر زیاد است که هیچ احدی نمی‌تواند تبیین کند، عمومیّت دارد و هرکسی می‌تواند این ذکر را بگوید - یکی از اذکاری که اولیاء بیان فرمودند می‌تواند انسان بگوید و لازم هم هست که بگوید، به خصوص خصّیصین حضرت حق شاید در باطن خودشان دائم به این ذکر مشغولند و غیر از این که به زبان هم جاری می‌کنند، در باطن هم می­گویند؛ یعنی مدام آن را بیان می‌کنند - این مقامی است که انسان بتواند هم ذکر را بر زبان بگوید و هم در درون آن‌قدر بگوید که ملکه شود - ذکر «أَعُوذُ بِاللَّهِ مِنَ الشَّیْطَانِ اللَّعِینِ الرَّجِیمِ» یا همان «أَعُوذُ بِاللَّهِ السَّمِیعِ الْعَلِیمِ مِنْ هَمَزاتِ الشَّیاطِینِ وَ أَعُوذُ بِاللّهِ أَنْ یَحْضُرُونِ إِنَّ اللَّهَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ» است. همزات یعنی طوری وسوسه می‌کند که انسان نمی‌فهمد دارد ریا می‌کند «وَ أَعُوذُ بِاللّهِ أَنْ یَحْضُرُونِ» به خدا پناه می‌برم از این که این شیاطین بر من، بر مجلسم حاضر شوند «إِنَّ اللَّهَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیمُ» خدا می‌شنود و آگاه است.

انسان باید به خدا پناه ببرد. خصّیصین حق این­گونه هستند، دائم به خدا پناه می‌برند که نکند دچار شوند.