آیت الله دکتر روح الله قرهی

این نفس، انسان را به خواب می­ برد و به غفلت دعوت می­ کند... پیامبر(صلّی الله علیه و آله و سلّم) فرمودند: «نَفسُ ابنِآدَمَ شابَّةٌ و لَو التَقَت تَرقُوَتاهُ مِن الکِبَرِ»^[1]نفْس آدمیزاد، همواره جوان است، حتّى زمانى که استخوان­ هاى ترقوّه او از شدّتپیرى سر به هم آورند «إلاّ مَنِ امتَحَنَ اللّهُ قَلبَهُ لِلتَّقوى، و قَلیلٌما هُم» مگر کسى که خداوند دل او را با پرهیزگارى خالص کرده باشد و اینان اندکند.

تعبیری که اولیاء الهی راجع به «القَلبُ حَرَمُ اللّه»[2] دارند، همین است، آن­ها می­ گویند:اگر قلبی مرکز تقوای الهی شد، آن­گاه حرم ذوالجلال و الاکرام است. دیگر معلوم است غیراز ذوالجلال و الاکرام در این حریم جای ندارد. حبّ به دنیا، مال، جاه، بنون،عناوین و ...، همه از بین می­رود و إلّا اگر غیر از این شد، انسان را بیچاره می­ کند!

[1] کنز العمّال : ٥٦٧١.

[2] بحارالانوار، ج:67، ص: 25

برگرفته از درس اخلاق آیت الله قرهی ( دامت برکاته). مسجد کوی دانشگاه تهران - 1دی ماه 91