آیت الله روح الله قرهی (دامت برکاته) :

 اگر عبادت از ناحیه عبد بود، نه از ناحیه انسان؛ به تقوا می‌رسد. عبادت از ناحیه عبد هم، همان چیزی است که معصومین به عنوان بندگان حقیقی خدا و رأس عبّاد الهی، دارند.

 مثلاً در باب نماز، بیان شده: وقتی یک‌یک حضرات معصومین(علیهم صلوات المصلّین)، از نبِیّ مکرّم(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) و مولی‌الموالی(علیه الصّلوة و السّلام) گرفته تا دیگر ائمّه اطهار(علیهم صلوات المصلّین)، برای نماز می‌ایستادند؛ معلوم بود که حال نماز آنان، با حال غیرنمازشان تفاوت دارد.

گاهی گفتن «اللّه اکبر» برای آنان سخت بود؛ چون فقط لقلقه زبان نبود، می‌دانستند می‌خواهند محضر ذوالجلال و الاکرام بایستند.

 اصلاً اذان، اذن از ناحیه خداوند تبارک و تعالی برای کلام با خودش است. لذا حال اولیاء خدا و رأس آنان، عبّاد حقیقی و معصومین(علیهم صلوات المصلّین)، این بود که بدنشان به لرزه می‌افتاد، حالشان متغیّر می‌شد و وضعشان دگرگون می‌شد.

📚 برگرفته از #درس_اخلاق #آیت_الله_قرهی ( دامت برکاته ). جلسه 282 در تاریخ (29/03/93)