آیت الله روح الله قرهی (دامت برکاته) :

نکته ای را بیان کنم که خیلی زیباست. این را خود بنده از آیت الله بهاءالدینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) سؤال کردم که آقا! چرا بعضی از بزرگان ما، گاهی چیزهایی را علن نمی‌کنند؟

فرمودند: چون اگر مقام انسانیّت نباشد، وقتی یک چیزی علن شود، شبیه به دو چیز است، یا اعجاز، تصوّر می شود و یا سحر که هر دو برای انسان کامل، باطل است.

در شب ولادت پیامبر عظیم الشأن(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) بیان کردم که اعجاز برای انبیاء هم، از باب ضرورت است. بعد فرمودند: وقتی انسان در ادراکات، قوی شد، می فهمد که باید انسان باشد و اولیاء خدا نمی خواهند به واسطه اعجاز انسان را انسان کنند، چون با اینکه حضرت موسی، بیشترین اعجاز را داشت،بیشترین اشکال‌گیرها و بدترین قوم هم بنی‌اسرائیل شدند. معلوم می شود معجزه زیاد هم خوب نیست.

امّا اگر انسان، عاقل بود، به یک اشاره و به یک نگاه،کفایت می کند. تا یک چیزی دید، برایش بس است،«العاقل یکفی به الاشاره». تا یک چیز از ولیّ خدا دید، کفایت می کند، دائم نباید بنشیند که ببیندولیّ خدا امروز چه می‌کند، مثلاً امروز طی الارض می‌کند، امروز نعوذبالله عجی مجی لاترجی راه می‌اندازد و ... .

 اولیاء خداکه برای این نیامدند. تصوّر من و تو، تصوّر خام است. آن‌ها گاهی، آن هم در یک زمان خاصی، آن هم در کبر سن، آن هم برای کسانی که بخواهند جانشین خودشان شوند، یک شمّه ای نشان می‌دهند که بگویند: آقا اگربخواهیم، می شود. امّا این طور نیستند که بخواهندهمیشه این کار را بکنند. مثلاً آیت‌الله سیّد ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)که آیت الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) در مورد ایشان فرمودند: دستشان را باز کردند، طوری که تمام عالم در دستشان بود، فقط یک بار این کار را کرده بودند و این‌طور نبوده که مثلاً دائماً معجزه نشان دهند.

📚 برگرفته از  درس اخلاق    آیت الله قرهی ( دامت برکاته ). جلسه ۳۰۱ در تاریخ(24/10/93)