بی اعتنایی به مقام انسانیّت

علاّمه آسیّد محمّد حسین حسینی تهرانی می­فرمودند: آسیّد هاشم حدّاد (اعلی الله مقامه) دائم تذکاری می­فرمود. می­فرمود: آقاجانم، آسیّد علی آقای قاضی، آن عارف موّحد می­فرمود: اگر می­خواهید آخرت را به دست بیاورید، سعی کنید مقام انسانیّت را در دنیا از دست ندهید و تنها چیزی که مقام انسانیّت را از دست می­دهد، مخالفت با امر ذوالجلال و الاکرام است.

برای همین است که عندالعرفاء مخالفت با امر الهی گناه کبیره است. مخالفت یعنی؛ گناه. و می­فرمود: برای همین است که عرفاء عظیم الشّأن کوچک­ترین مخالفت و معصیت را برای خودشان گناه کبیره می­دانستند. کوچک ترین مخالفت! چرا؟ چون می­گفتند اگر همین مخالفت را کوچک بپنداریم، مقام انسانیّت خودمان را کوچک شمردیم. عجب تعبیر زیبایی!آن کسی که بیان کند: این امر، این معصیت خیلی مهّم نیست، بزرگ نیست؛ گناهش کوچک است، مهّم نیست؛ در حقیقت بیان کرده است که مقام من مهّم نیست! زاویه دید عرفاء را ببینید که چگونه نسبت به معصیت وارد می­شوند؟! کوچک ترین معصیت یعنی بی­اعتنایی به مقام انسانیّت! چون کوچک­ترین مخالفت با امر ذوالجلال و الاکرام یعنی پایین کشیدن انسان از مقام انسانیّت خودش....