آیت­الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌، آن کنز خفی الهی می­فرمودند: انسان در راه خودش نیاز به ولیّ خدا دارد که وقتی به او امر کرد، بگوید: چشم! دیگر یک موقع نگویید ارشادی است، به عنوان ارشاد به ما گفته. امر ولیّ خدا امر خداست. حتّی گاهی اگر حرفی می­زنند، نگویید سندش کجاست؟! این که می­گویند:«لکل شی معدن و معدن التقوی قلوب العارفین» برای این است که وقتی متّصل شدی، دیگر مطیع می­شوی که مبتلا به گناه نشوی؛ چون اگر بگویی این امر ارشادی است، این امر مولوی است، بدان تخلّف از امر مولا کردی و عندالعرفا تخلّف از امر مولا خودش گناه کبیره است.

لذا عزیزان معلوم می­شود اتّصال به ولیّ خدا برای انسان لازمه کار است که به انحراف و اشتباه نیفتد والّا بیچاره می­شود. مرد الهی، حاج آقای حلوایی (اعلی اّلله مقامه الشریف)، آن ولیّ خدا می­فرمودند: یک بار با آیت­الله العظمی ادیب(اعلی اّلله مقامه الشریف) داشتیم می­رفتیم، گفتم: آقا چه کنم؟ به سرعت گفتند: این کار را انجام بده. با خودم گفتم: ظاهراً آقا خیلی اهمیت به عرض من ندادند. آن امر آقا را گوش ندادم.

شش ماه تمام در جلسات آقا که شب­های جمعه می­رفتم قلبم سنگین بود. ماه پنجم آقا گفت: حال خوشی در این چند ماه نداری؟ گفتم: بله آقا همین­طوراست. فرمودند: اطاعت نکردن از امر ولیّ خدا همین است، تو را قسی القلب کرده است.

سال ها محضر آقاست امّا شش ماه احساس می­کند وقتی شب­های جمعه محضر مبارک آقا می­رسد، قلبش دیگر آن آمادگی قبلی را ندارد، چرا؟ چون مبتلا به مخالفت با امر مولا شده. گاهی تصوّر می­کنند حالا آقا یک چیزی گفته است، ارشادی است. همین خراب می­کند. مواظب باشیم که اگر این طور شد انسان بیچاره و گرفتار می­شود.