خیلی عجیب است، شخصی به آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی(اعلی الله مقامه الشّریف) عرضه داشت: به یک گناه عظیمی مبتلا هستم، چه کنم؟ آقا نسخه­ای دادند. رفت، انجام داد، آمد به آقا گفت: آقا! چطور این نسخه شما کاری نبود؟ آقا یک نگاهی کرد، فرمود: چرا در منزل فحاشی می کنی؟ داد می زنی و بعد با تشر می گویی ضعیفه! ضعیف من و تو هستیم که نمی توانیم نفس امّاره خودمان را کنترل کنیم. اگر کسی در الفاظ معمولی مراقبه و مواظبت نداشته باشد، کارش به جایی می­رسد که یک روز تهمت می­زند – این هشدار به من و شماست-

مرحوم حاج آقای حلوایی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: یک دوره‌ای، همان اوایلی که به آیت‌الله العظمی ادیب(اعلی اللّه مقامه الشّریف) متصّل شده بودم، نزدیک بود این اتّصال قطع شود. یک‌دفعه به خود آمدم، با خود گفتم: من از تجریش به صابون­پزخانه برای دیدن آقا می‌آمدم و می‌رفتم، چطور قطع شده؟ می‌خواستم منزل را عوض کنم و به صابون‌پزخانه بیایم، آقا فرمودند: الآن نه! چون آقا از نیّت من آگاه بودند که من دارم منقطع می‌شوم و می­خواهم کنار آقا بیایم.

بعد فرمودند: میرزا! می‌دانی مشکل کجاست؟ ذوالجلال و الاکرام از تو انتظار داد زدن بر سر زن و بچه را ندارد، فرمودند: اگر این را رعایت کنی، می‌توانی وإلّا اگر رعایت نکنی از ما می‌بُری و بعد هم به جایی می‌رسی که دیگر نمی‌توانی زبانت را کنترل کنی - که به نظر من می‌رسد همان چیزی است که ملّا محسن فیض کاشانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) و آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان فرمودند؛ یعنی انسان به جایی می‌رسد که دیگر زبانش به تهمت که بدتر از غیبتی است که بدتر از آن عمل شنیع چنانی هست، دچار می­شود! وامصیبتا! این قدر مهم است –