آیت‌الله قوچانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان می‌کنند: از آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن مرد با عظمت و عارف بزرگوار، سؤال کردند: چه شد که آیت‌الله العظمی سلطان‌آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن سلطان‌العارفین به مقام کشف و علم غیب الهی رسیدند؟ ایشان فرمودند: یک دلیلش این است که این مرد با عظمت، ظاهر و باطنش یکی است.

لذا کسی که این‌طور شد برنده است. چنین کسی در مقابل دشمن و کسانی که با دین مخالفند، مرعوب نمی­شود. ظاهر و باطنش همه و همه برای خداست و آن‌وقت خدا هم او را به عنوان مخلَص قبول می‌کند.

آیت‌الله العظمی حکیم(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمایند: با بعضی از اعاظم در محضر این مرد بزرگ الهی، آیت‌الله آشیخ فتحعلی سلطان‌آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، سلطان‌العارفین بودیم. حالت ایشان طوری بود که وقتی قرآن را باز کردند، اسرار و حقایقی را از آیات الهی قرآن بیان ‌فرمودند که ما تا آن زمان نشنیده بودیم و همه اعاظم متعجّب شدند.

بعد از آن جلسه، از خود آقا سؤال کردیم: علّت این که این نوع نگاه و تسلّط به قرآن را دارید، چیست؟ فرمودند: من به عمرم جز برای خدا کار نکردم. ایشان این جمله را در آخر عمر بیان کردند و فرمودند: امر است که بگویم و می‌گویم و إلّا اگر امر نبود، نمی‌گفتم. من فتحعلی هرچه کردم فقط این بود: خدا! خدا! خدا! و جز او ندیدم. لذا هرکه هرچه گفت، برای من مهم نبود و فقط گفتم: ببینم خدا چه می‌گوید. من از این هم ابا نداشتم که عملی را برای خدا انجام بدهم که دیگران به‌به! بگویند یا نگویند، مذمّتم کنند یا تحسینم کنند. نه مذمّت مذمّت‌کنندگان مرا از کار الهی باز داشت و نه تحسین تحسین‌کنندگان مرا به غرور و خودخواهی کشاند. فقط سعی کردم ظاهر و باطنم آن باشد که حضرت حق می‌خواهد.

گزیده ای از درس اخلاق حضرت آیت الله قرهی (مد ظله العالی)چهارم آبان ماه 1390