ملّا حسینقلی همدانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌ بیان می­فرمایند: اینکه می­گوییم «أُفَوِّضُ أَمْری إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصیرٌ بِالْعِباد»[5] وقتی دست خودش سپردی، او هم که بصیر است می­داند ما چیزی نداریم، پرورشش می­دهد و در حد کرامتش آن را بالا می­برد. «یا کریمُ یا رب» او پرورش دهنده است، آن رب ودود با کرامتش پرورش می­دهد؛ چون به کریم سپردی، «أُفَوِّضُ أَمْری إِلَى اللَّهِ» به خدا تفویض امر شده است، همین­طور این عمل بالا می­رود.

می­گوید: چقدر این عملت را بخرم؟ می­گویم: من قیمت نمی­گذارم، هرچه شما کرم داری، اصلاً خودت شریکی. می­گوید: من شریکم، باید در شأن خودم بگویم این عمل اینقدر ارزش دارد.

«قَالَ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ أَنَا خَیْرُ شَرِیکٍ مَنْ أَشْرَکَ مَعِی غَیْرِی فِی عَمَلٍ عَمِلَهُ لَمْ أَقْبَلْهُ إِلَّا مَا کَانَ لِی خَالِصاً» - در یک تعبیر دیگر، به جای «خالصاً»، «خاصّاً» بود؛ یعنی مخصوص من - پروردگار عالم می­فرماید: من بهترین شریکم «أَنَا خَیْرُ شَرِیکٍ»، هرکس هر کاری را انجام دهد و شریکی را برای من قرار بدهد، آن را نمی­پذیرم.