سپس ابوالعرفا(اعلی اللّه مقامه الشّریف) توضیح دادند: خلع سلاح یعنی این که نمی­گویید:من مؤمنم، من بلدم، من که بحمدلله اهل نمازم، اهل مسجدم، اهل عبادتم و ... . بلکه تا مجرّب را همراه اسمش بر زبان می‌آورید، می­گویید: او خیلی بلد است.

ما چقدر عمر می­کنیم؟ صد سال؟! خیلی‌ها که در جوانی از دنیا می‌روند، بعضی‌ها هم پا به سن می‌گذارند و اگر خیلی زیاد شود، معمولاً صد سال است. در آن صد سال هم، هفت، هشت سال بچّه‌ایم که هیچ، بعد هم که پسرها تا پانزده سالگی و دخترها تا نه سالگی تکلیفی ندارند؛ بعد هم که تکلیف داریم، جوانی است و بازیگوشی می‌کنیم. چهل به بالا هم دیگر سرازیری است.یعنی تا چهل، صعود است و بعد سرازیری است که دیگر می­بینیم آن حال عبادت را نداریم و تا چشم به هم می‌گذاریم، دیگر تمام است. کلّی که می­خوابیم، کلّی که کار دنیا داریم، مدام هم می­خواهیم جمع کنیم که خانه بخریم، ماشین بخریم، چه کنیم و چه کنیم.چقدر عبادت می­کنیم؟! چقدر یاد خداییم؟! کلّ عمرمان روی هم جمع شود، شاید چهار، پنج سال عبادت کنیم! آن‌وقت در این عبادت چقدر ابلیس ملعون رخنه می‌کند! چون مجرّب است و در قرآن هم آمده: «الْوَسْواسِ الْخَنَّاس‏ الَّذی یُوَسْوِسُ فی‏ صُدُورِ النَّاس‏مِنَ الْجِنَّةِ وَ النَّاس‏»[10].

لذا برای همین است که سلطان العارفین(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، سلطان‌آبادی بزرگ فرموده بودند: هر موقع اسم ابلیس را می­آورید، یک مجرّب هم کنارش بگذارید؛ چون وقتی گفتی: مجرّب؛ یعنی خلع سلاح شدی و دیگر نمی­توانی بگویی: من ایمان دارم. کدام ایمان؟! یک موقع با همان به ظاهر ایمانمان، فریبمان می­دهد. یک موقع با الفاظ فریبمان می­دهد. یک موقع با به ظاهر علم یا به ظاهر قدرت فریب می‌دهد. به هر حال شش هزار سال که آن طرف بوده، تازه اگر آن شش هزار سال را بخواهیم اخروی حساب کنیم که غوغا می­شود؛ چون طبق فرمایش قرآن هر روز اخروی، پنجاه هزار سال دنیا است. لذا شش هزار سال اخروی، شوخی نیست؛ یا اصلاً همان شش هزار سال خودمان را حساب کنیم. مگر من و شما چقدر عمر کنیم؟! اگر خیلی بخواهیم برای هم تعارف تکه پاره کنیم صد سال است و إلّا همان پنجاه، شصت سال است. امّا شیطان از اوّل خلقت أبانا آدم و أمّنا حوّا بوده و از همان اوّل هم تجربه خودش را به رخ آن‌ها کشانده، «فَأَزَلَّهُمَا الشَّیْطان‏»[11] و آن‌ها را گمراه کرده است. بعدش هم که دیگر در جریان هابیل و قابیل بود و ... تا الآن که زمان ماست. ما کجا می­توانیم به تجربه او برسیم؟! مگر چقدر عمر می‌کنیم؟! صدها سال پیش که ما نبودیم و اصلاً هیچ هیچ بودیم؛ او بود. در آن زمان، پیشینیان ما بودند که او همچنان به فریب دادن مشغول بود و هر کسی را هم به راه خودش فریب داده است.

برای همین است که اولیاء خدا خیلی می­ترسند و می­گویند: عاقبت به خیر شدن، بهترین دعاست. آن‌ها می­گویند: تا نرویم، معلوم نیست که واقعاً عاقبت به خیریم یا نه، آیا آن لحظه آخر ایمانمان را می­گیرد یا نمی­گیرد؟! پس شیطان، خیلی مجرّب است.