آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن کنز خفیّ الهی بیان فرمودند: آیت‌الله العظمی میرزای نائینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) - که آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، شاگردی ایشان را کرده بودند - به بنده فرمودند: پروردگار عالم اگر خیر بنده‌ای را بخواهد، همین بس که ولو به لحظه‌ای او را به حال خود وانمی‌گذارد که تصوّر کند خودش کسی شده است! گفتم: آقا یعنی چه؟

فرمودند: یعنی اگر گفتی خوبی فقط برای من باشد، معلوم است رها شده‌ای امّا اگر گفتی خوبی مال همه باشد، دیگر خصوصیّت اولیاء را پیدا کردی؛ چون اولیاء خوبی را برای همه می‌خواهند. حتّی اولیاء آن‌قدر حرص می‌خورند و ناله و فغان می‌کنند که چرا دیگران به سمت خوبی­ها نمی­آیند!

این که شنیده‌اید هفته‌ای دو مرتبه پرونده‌ها به ید مبارک آقاجانمان می‌رسد و اشک می‌ریزند، به چه علّت است؟ حالا یک کسی بدی کرده، چرا دیگر اشک می­ریزند؟!

چون آن‌ها خیر مطلق هستند و برای بندگان خدا هم خیر می‌خواهند.

این که پیامبر عظیم‌الشّأن(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) می‌بینند می‌خواهند شترشان را رم کنند و آن حضرت را به شهادت برسانند، ولی باز سخن نمی‌گوید، برای این است که می‌گویند: شاید این‌ها برگردند. آن‌قدر مرکز رحمت و رأفت می‌شوند که دیگر رحمه للعالمین هستند و پیامبر رحمت و پیامبر خوبی‌ها می‌شوند. اولیاء خدا و مردان الهی هم همین­طور هستند.