علامه محمد حسین حسینی تهرانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­فرمودند: آن مرد الهی، عارف بالله، ملّاحسینقلی همدانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) (استاد آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)) شاگردانش را این­طور امتحان می­کرد که بعضی از کارهای خیر و اذکار و اعمال را به آن­ها می­گفت و می­دید که چگونه عمل می­کنند. ایشان بیان کرده بودند: آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) از افرادی بودند که تا ایشان مطلبی را می­فرمودند، عمل می­کردند.

ایشان در ادامه فرمودند: دو نکته در این مسئله خوابیده است:

1. اطاعت؛ یعنی وقتی کسی مطلب خوبی را می­شنود، مطیع است و سریع انجام می­دهد.

2. چون می­داند کار خیر است، عجله می­کند؛ حتّی در یک دقیقه غفلت هم امکان پشیمانی هست؛ چون انسان زمان مرگ خود را نمی­داند.

ایشان می­فرمودند: آسیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به نقل از آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرموده بودند: بعد به شاگردان می­گفتند: من این کار خیر را مخصوص به شما گفتم. بعد نکته­ای را اشاره فرموده بودند که آن، این است: آن کسانی که در کار خیر تعجیل می­کنند، پروردگار عالم ضمن این که دوستشان دارد؛ طول عمر هم به آن­ها می­دهد، گرچه قصد آن­ها طول عمر نبوده است.

در باب اخلاص این روایت را خواندیم که به دست مخلصین، پرونده سفید می­دهند، طوری که ملائکه هم تعجّب می­کنند و سؤال می­کنند: خدا! چرا این پرونده خالی است؟ حضرت حقّ می­فرماید: او بدون چشم­داشت نسبت به بهشت و یا ثواب­ها، عمل انجام داده و حالا امروز روز من است که آن را پر ­کنم.

به هر حال خداوند، قصد آن کسی را که کار خیر انجام می­دهد، ثبت می­کند؛ چون خدا عادل است و لطف، محبّت، فضل، کرم و جود هم دارد، لذا گاهی مضاعف هم می­کند؛ همان­طور که خودش فرمود: «وَ اللَّهُ یُضاعِفُ لِمَنْ یَشاءُ»[9]. امّا یک کسی می­گوید: اصلاً من برای این چیزها نمی­خواهم این کار را انجام دهم و قصد من این چیزها نیست؛ لذا پروردگار عالم خودش پرونده او را با کرم خود پر می­کند مثل این که وقتی به کسی می­گویی: چقدر بدهم؟ می­گوید: هر چه کرم خودت است. لذا این جا دیگر کرم پروردگار عالم در میان است.

پس پروردگار عالم به آن­هایی که در کار خیر عجله می­کنند، طول عمر می­دهد؛ در صورتی که این­ها به دنبال طول عمر نبودند.