جوان­های عزیز! به خصوص شما، فرزندان عزیزم که اوّل راهید، توجّه کنید که اگر بخواهیم به حکمت برسیم، راهش خیر است. اگر اعمالمان را خیر کردیم و شرّ را از وجودمان خارج کردیم، آن موقع پروردگار عالم لطف می­کند، محبّت می­کند و به انسان حکمت مرحمت می­کند. لذا دیگر می­بیند آن چیزی که دیگران نمی­بینند، می­فهمد معانی حقیقی علم را که دیگران متوجّه نمی­شوند و این نکته خیلی مهمّی است. خدا گواه است این نکات که اولیاء گفتند و من دارم خدمتتان می­گویم، معجزه است و نکات بسیار مهم و عالی است.

وقتی آن حکمت آمد، تازه متوجّه می­شود علم یعنی چه. یک جمله بسیار عالی، زیبا و تکان­دهنده­ای را آن مرد الهی و عظیم­الشّأن، آن کسی که خدا به او عنایت کرد و توانست راه­ها را طی کند و برود، ملّا حسینقلی همدانی (اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف بالله و عظیم­الشّأن بیان کردند که خیلی عالی است. کنز خفیّ الهی، آیت­الله مولوی قندهاری (اعلی اللّه مقامه الشّریف) ، چندین مرتبه بیان فرمودند که آیت­الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به نقل از ایشان می­فرمودند: وقتی انسان به آن علم می­رسد، دیگر وقتی با سوادهای ظاهری مواجه می­شود، هم سینه­اش تنگ می­شود و می­خواهد بگوید این­ها به درد نمی­خورد و هم نمی­تواند بگوید. به تعبیری شنا کردن خلاف جهت مسیر آب است. چون جریان دارد طور دیگری می­رود امّا عالمان حقیقی می­دانند این­ها سواد است.