آیت­الله بهجت(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن بهجت القلوب، یک تعبیری را راجع به آیت­الله ملّاحسینقلی همدانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان می­کردند. ایشان می­فرمودند: آن عارف بالله، ملّاحسینقلی همدانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­فرمودند: خدایا! اگر بناست لقمه­ای را بخورم - توجّه! لقمه­، نه طعام - که در آن لقمه، یاد تو از دل من کمرنگ شود - نه این که از بین برود - ، آن لقمه را تو خود بر من حرام کن. لذا می­فرمودند: به جایی رسیده بود که ایشان به اندازه خیلی کم غذا می­خوردند.

عرض کردم اگر یک موقعی دو بار سه بار می­شد که در محضر کنز خفیّ الهی، آیت­الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن مرد عظیم­الشّأن و الهی سفره­هایی پهن می­کردند و غذای گوشتی می­آوردند، ایشان می­فرمودند: مگر من گرگم! لذا می­فرمودند: باید بگذارید این قلب­ها برای یاد خدا آماده شود.

پیامبر(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) دارند در معراج با خدا سخن می­گویند و پروردگار عالم خصوصیّات اهل خیر را برای ایشان تبیین می­فرمایند که گفتم این، کلام خداست و حدیث، حدیث قدسی است.

عرض کردیم اهل خیر، زیاد طعام نمی­خوردند، آن هم که می­خورند، برای این است که در راه خدا قوی باشند و خدمت کنند.

لذا اهل خیر طعام را می­خورند برای این که قوی شوند تا در خدمت پروردگار عالم باشند. برای همین به اندازه می­خورند، نه این که شکم پرور باشند. کسی که اهل «کَثْرَةَ الْکَلَامِ» باشد، دیگر اهل خیر نمی­شود. دیگر معلوم است «رَقِیقَةٌ وُجُوهُهُمْ» نمی­شود، دیگر معلوم است «کَثِیرٌ نَفْعُهُمْ» نمی­شود، دیگر معلوم است «النَّاسُ مِنْهُمْ فِی رَاحَةٍ» نمی­شود، دیگر معلوم است «کَلَامُهُمْ مَوْزُونٌ» نمی­شود. وقتی که این شکم از طعام پر شود، کلامش هم یک کلام دیگری می­شود امّا اهل خیر «وَ لَا کَثْرَةَ الْکَلَامِ وَ لَا کَثْرَةَ اللِّبَاسِ» هستند. نه طعام زیادی می خورند و نه لباس زیادی دارند.