علّامه سیّد محمّدحسین حسینی طهرانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به نقل از آسیّد هاشم حداد(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن موحّد عظیم‌الشّأن می‌فرمودند:اگر کسی به فرض این که جهنّم و بهشتی نبود، اهل طاعت می‌شد؛ موقعی است که اهل معرفت می‌شد و این معرفت، خودش را در بستر اخلاق نشان می‌داد. یعنی دیگر مطیع اوامر پروردگار عالم می‌شد.

لذا مکارم اخلاق یعنی همین که بپذیرد چون پروردگار عالم به او گفته نماز بخواند، او هم مطیع است؛ یا این که بپذیرد وقتی پروردگار عالم به او گفته که رفتارش با همسایه‌اش باید چگونه باشد، او مطیع است. یا با اهل خانه چگونه رفتار کند، مطیع است. با دیگران چگونه برخورد کند، مطیع است. حتّی در مورد این که با خودش هم چگونه برخورد کند، مطیع است.

آن حقوقی که حضرت زین‌العابدین(علیه الصّلوة و السّلام) در کتابی به عنوان رساله حقوق بیان کردند، موقعی شناخته می‌شود که انسان، معرفت پیدا کند. این رساله حقوق، با این که به نام حقوق تبیین شده که حقّ دست این است، حقّ چشم این است، حقّ دیگران این است و ...، امّا وقتی کنه قضیّه را می‌بینید، اصلاً خودش به عنوان یک رساله اخلاق است؛ یعنی انسان، متخلّق به اخلاق الهی شود.