علّامه آسیّد محمّد حسین حسینی طهرانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به نقل از آسیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف بزرگوار، می­فرمودند: یک مرتبه آیت­الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: سرعت صوت و مافوق صوت شنیدید، اگر غافل شویم، حرکت نفس دون و تسلّط آن بر انسان همین­گونه است.

یک لحظه غفلت انسان را بیچاره می­کند. همه آن کسانی که به بیراهه رفتند برای آن غفلت لحظه­ای بود که یک لحظه غافل شدند.

عزیز دلم! مراقبه یعنی این که ولو به یک لحظه غافل نشویم؛ چون اگر یک لحظه غافل شویم همانا و تسلّط نفس دون بر انسان همان. یک موقعی انسان چشم باز می­کند و می­بیند که کار از کار گذشته است. اگر خدا عنایت نکند و رحم نکند، این نفس انسان را به بدیها می­برد «إِلَّا ما رَحِمَ‏ رَبِّی‏»[1]، یک موقع می­بیند که می­خواهد برگردد ولی نمی­تواند. نفس دون آن­چنان بر او مسلّط شده است که دیگر راه برگشتی ندارد. هرچه امر است از نفس دون است. برای همین به او نفس امّاره می­گویند. او را با خود می­برد، بیچاره و گرفتار می­کند، مگر خدا، آن که مقلّب­القلوب است رحم کند.

در آستانه ورود به ماه آخر سال هستیم که معمولاً مردم برای تدارک سال نو آماده می­شوند. این سال نو دعایی دارد که می خوانیم: «یَا مُقَلِّبَ‏ الْقُلُوبِ‏ وَ الْأَبْصَارِ یَا مُدَبِّرَ اللَّیْلِ وَ النَّهَارِ یَا مُحَوِّلَ الْحَوْلِ وَ الْأَحْوَالِ حَوِّلْ حَالَنَا إِلَى أَحْسَنِ الْحَالِ»^[2].

آیت­الله العظمی بهجت(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن بهجت­القلوب فرمودند: استاد آیت­الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف عظیم­الشّأن و بی­بدیل، ملّا حسینقلی همدانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) هر شب این دعا را می­خواندند و می­گفتند: خدا! تو مقلب­القلوبی، تو باید این قلب را عوض کنی، حالی را به حال دیگر بری و هر لحظه حال من احسن حال شود، ای قادر متعال! تو قادری و می­توانی این قلب را عوض کنی.

عزیزان من! فرزندانم! دختران گرامیم! پسران عزیزم! اگر یک لحظه غفلت کنیم بیچاره­ایم. باید مراقبه داشت؛ چون مراقبه به انسان یاد می­دهد فکر نکن کسی شده­ای؛ چون اگر فکر کنی کسی شده­ای همان لحظه، لحظه غفلت می­شود و چون غافل می­شوی این نفس، با سرعت مافوق صوت و مافوق نور می­آید و وجود تو را می­گیرد.