اولیاء الهی و عرفای عظیم‌الشّأن یک نکته بسیار زیبا و عالی را بیان کردند.از جمله آن‌ها، آیت‌الله العظمی بهاءالدّینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: بزرگان فرمودند: انسان شدن؛ یعنی این که انسان برسد به آن‌جا که همه عالم را خدایی ببیند، نه این که برسد به آن‌جایی که وقتی گفتند: خلیفه الله؛ یعنی انتظار داشته باشد که همان‌گونه که ذوالجلال و الاکرام فرمود: «وَ إِذْ قُلْنا لِلْمَلائِکَةِ اسْجُدُوا لِآدَمَ»^[1]، ملک بر او سجده کند؛ بلکه او باید برسد به آن‌جا که در همه جا خدا را ببیند و لمس کند؛ یعنی الهی شود.

چه زیبا می‌شود که انسان، همه مطالب را خدایی ببیند، همه رنگ‌ها را الهی ببیند و خودش هم الهی بشود، «صِبْغَةَ اللَّه‏»^[2] رنگ و بوی خدا را بگیرد. اگر جدّی این حال در انسان به وجود بیاید و چشمش، چشم خدایی شود؛ همان‌گونه که حضرت حجّت(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف)، عین‌الله‌النّاظره هستند؛ او هم که متخلّق به اخلاق الهی شده، عین‌الله‌النّاظره می‌شود و به این مقام می‌رسد.یعنی هیچ چیز را جز خدا نمی‌بیند و چشم خدا در عالم می‌شود.

اولیاء خدا و خصّیصین حضرت حقّ، این‌گونه هستند. آن‌هایی که حرکات، سکنات، رفتار و کلامشان، همه و همه برای خداست و هیچ نمی‌بینند جز پروردگار عالم و دل به دنیا و مافیها ندارند، دل به دنیا و ریاست‌ها، دل به دنیا و ظواهر دنیا ندارند، خدایی هستند. لذا به دلیل آن که خدابین هستند، حقّ‌بین هستند و چون حقّ‌بین هستند، حقّ‌گو هستند و در نتیجه عبدالله می‌شوند.

معرفت‌النفس-12/7/92