اصلاً هر چه از عمر این اولیاء خدا می‌گذرد، انسان این‌ها را نگاه می‌کند، یاد خدا بیشتر در وجودش می‌آید. حتّی انسان‌های عادی هم وقتی اولیاء خدا را می‌بینند، همین‌طورند.

هر چه آیت‌الله العظمی بهجت، آیت‌الله العظمی بهاءالدّینی، آیت‌الله خوشوقت4 و امثال این بزرگواران، عمرشان بیشتر می‌شد، برکاتشان برای مردم بیشتر می‌شد؛ چون ارتباطشان با ذوالجلال و الاکرام بیشتر و درجات انسانیّتشان بالاتر می‌رفت.

لذا حتّی یکی از اولیاء خدا بیان می‌فرمود: هرچه عمر این‌ها بالاتر می‌رود، جا دارد انسان بیان کند: خدایا! طول عمر به این‌ها بده، حتّی اگر عمرشان کم هم هست، خدایا! می‌‌شود از عمر ما بکاهی و به عمر آن‌ها بیفزایی.

چرا این‌طور بیان کنیم؟ این‌که مثلاً نود سالش است، دیگر فرتوت شده؟ نمی‌دانیم نفس این‌ها، حال این‌ها برکات است، عالم را عوض می‌کند، محیط اطراف را دگرگون می‌کند، این اتّصال، این مقام انسانی شدن، مدام درجاتشان بالاتر می‌رود، حالشان بیشتر می‌شود، آن‌وقت اثر وجودیشان در همه بیشتر است.

در مثال مناقشه نیست. دوستان خودمان در ایران برای ما تعریف کردند: ما دو تا سیب برداشتیم - مثل آن سی‌دی شهادت آب - روی یکی اسم خدا را نوشتیم، حتّی بسم الله هم ننوشتیم، خدا را به فارسی روی یک برگه نوشتیم، روی آن چسباندیم، روی سیب دیگر هم برگه‌ای را که شیطان نوشته بودیم، چسباندیم. این‌ها را در یک ظرف آب قرار دادیم. یک هفته بعد، آن که روی آن شیطان نوشته شده بود، پژمرده بود، امّا آن سیبی که خدا روی آن نوشته شده بود، شاداب بود.

حال انسان‌های الهی هم همین‌گونه است، وقتی هستند، محیط اطراف را شاداب می‌کنند، ارتباط انسان را با پروردگار عالم زنده می‌کنند.

همان‌طور که اگر یک وجود شیطانی، کسی که خدای ناکرده همه وجودش گناه شده، قلبش دیگر قسی شده، نگاهش شیطانی است، حرف زدن‌هایش انسان را به شهوت، شیطان و کثافات روحی دعوت می‌کند و وجودش شرّ شده، یک جایی باشد، اثر می‌گذارد، یک ولیّ خدا هم، کسی که ارتباط قوی با پروردگار عالم دارد و وجودش متخلّق به اخلاق الهی شده، اثر می گذارد؛ چون عالم، عالم اثر و مؤثّر است.

چقدر در باب هم‌نشینی روایات داریم. اصلاً چقدر اولیاء خدا، زیبا در مورد هم‌نشینی صحبت می‌کنند. اصلاً این هم‌نشینی، اثر عالی دارد. اگر یک کسی هم‌نشینش، هم‌نشین بد باشد، گرفتار می‌شود، امّا هم‌نشین خوب، غوغا می‌کند، محشر می‌کند، او را بالا می‌برد، به اوج می‌برد، به مقام معرفت می‌رساند و انسانش می‌کند.

چون معلوم است آن کسی که الهی شد، اطراف خودش را هم الهی می‌کند، کما این‌که آن کسی که شیطانی شد، سعی می‌کند اطراف خودش را هم شیطانی کند. لذا بخواهیم این‌طور شویم.

معرفت‌النفس-25/11/92