این تعبیر وقت، طلاست، به قول اولیاء الهی کاملاً غلط است؛ چون طلا یک نوع فلز است که ما برای آن ارزش قائل شدیم. اصلاً نمی‌شود گفت وقت چیست.

مرحوم ابوی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: آیت‌الله العظمی شاه‌آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: وقت، وقت است، من نمی‌توانم وقت را چیز دیگری بگویم. می‌گفتیم: آقا یک مثالی بزنید. می‌فرمودند: اصلاً نمی‌شود چیز دیگری گفت، حتّی طلا هم نمی‌شود بیان کرد، طلا که یک نوع فلز است، مثل مس و نقره و ... که ما روی آن ارزش گذاشتیم. وقت، وقت است. ایشان وقتی می‌خواستند اهمیّت عمر و این وقتی را که ما داریم درونش زندگی می‌کنیم، بیان کنند، می‌فرمودند: وقت، وقت است.

عزیزان! حتّی این که وقت تنگ است را هم ما نمی‌فهمیم. هر کس «مَنْ‏ عَرَفَ‏ اللَّهَ» شود، این را می‌فهمد. البته یک موقعی همه می‌فهمند و آن موقع مرگ است، زمانی که ملک‌الموت بیاید. این ظاهراً یکی از آن نکاتی است که اولیاء پرده‌برداری کردند، از جمله آقا سیّد جمال‌الدّین گلپایگانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) که عارف بالله بودند و زیاد به قبرستان می‌رفتند و حالاتی داشتند. ایشان فرموده بودند: هر کس؛ چه مؤمن، چه فاسق، چه مسلم، چه کافر، چه زن، چه مرد، فرقی نمی‌کند، موقع مرگش فرا برسد، می‌فهمد که چه زود گذشت و از بین رفت.

لذا همه لحظه مرگ می‌فهمند، ولی آن لحظه دیگر فایده‌ای ندارد و به درد نمی‌خورد. حتّی به قول قرآن می‌گوید: به روزی یا نصف روزی تمام عمر گذشت. همه این عمر، روزی یا نصف روزی می‌شود. کانّ یک روز زندگی کردم، تمام شد و رفت. الآن آن کسانی که با معرفتند، می‌فهمند وقت گذراست و لذا آن را غنیمت می‌شمرند. امّا ما این‌طور نیستیم. بعضی موقع‌ها می‌گوییم: شما نمی‌دانید از پارسال تا حالا ما چقدر رنج کشیدیم، برای شما زود گذشته، برای ما این‌قدر دیر گذشت. یا مثلاً در غربت بودیم و ...، امّا همه این‌ها زود گذشته و یک موقع چشمت را باز می‌کنی، می‌بینی تمام شد. آن که اهل معرفت است می‌بیند باید وقتش را غنیمت بشمرد.

معرفت النفس – 16/12/92