تمام اولیاء خدا به این جمله اذعان دارند که اگر کسی حقیقت بندگی را در باب معرفت متوجّه شد، در همین دنیا از این دنیا بهره می‌برد ولی بهره او حسنه است.

همه خلق از این دنیا بهره می‌برند، امّا یک عدّه، بهره خود را عنوان سیّئه قرار می‌دهند و آن را خراب می‌کنند و یک عدّه قلیل هم «وَ قَلیلٌ مِنْ عِبادِیَ الشَّکُور»[1]، در همین دنیا، از این دنیا بهره می‌برند، بین مردم و مثل آن‌ها زندگی می‌کنند، امّا فقط همه بهره‌وری آن‌ها، این است که به مقام عبودیّت، بندگی خدا و به مقام خلافت‌اللّهی می‌رسند؛ یعنی تفاوت در بهره‌برداری، فقط همین است که یک عدّه، دنیا را با سیّئه بهره‌برداری می‌کنند و یک عدّه، با حسنه، و الّا همه بهره‌برداری می‌کنند، حتّی زهاد عالم.

شیخنا الاعظم، حضرت مفید عزیز(روحی له الفداء و سلام اللّه علیه)، جمله بسیار عالی را به شیخ‌الطّائفه، شیخ طوسی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان فرمودند. فرمودند: کسی که تصوّر کند زهّاد عالم از دنیا بهره نمی‌برند، او نه انسان را شناخته است و نه زهّاد عالم را. زهّاد هم از این دنیا بهره‌برداری می‌کنند، منتها زهّاد عالم به واسطه ارتقای درجه، می‌توانند کم بهره‌برداری کنند که اعضا و جوارحشان قوّت لازم را داشته باشد، «قَوِّ عَلَى‏ خِدْمَتِکَ‏ جَوَارِحِی»[2]، که در محضر ذوالجلال و الکرام باشند.

معرفت‌النفس – 9/12/92