اولیاء خدا معتقد هستند که هرچه انسان رشد کند - این رشد مهم است - خودش به این درجه می‌رسد که کم بهره‌برداری کند؛ چون بهره‌برداری زیاد، به روح و جسم انسان ضرر می‌زند؛ یعنی در هردوی این‌ها تخریب به‌وجود می‌آورد. این‌ها یک کاری می‌کنند که جسمشان صحیح باشد.
محضر آیت‌الله العظمی حاج سیّد احمد آقای خوانساری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بودیم - موقعی که ایشان غریق رحمت الهی شدند، امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) در نامه تسلیت خود فرمودند: ایشان اتقی‌الاتقیا بودند. حرف بسیار بزرگی است - ایشان یک پیرمرد قریب به صد سال سن، چهار پاره استخوان، موقعی که می‌خواست از زمین بلند شود، دست روی زمین نمی‌گذاشت. مرحوم آیت‌الله مشفق(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به ایشان گفتند: آقا! چگونه است که شما الحمدلله با این سنّ بالا، که خدا طول عمر با عزّت به شما بدهد، دست روی زمین نمی‌گذارید بلند شوید، ما که فرزند شما هستیم، نمی‌توانیم و حتماً موقع بلند شدن، باید دستمان را زمین بگذاریم بلند شویم؟!
فرمودند: من از مکروهات دوری جستم و به مستحبات عمل کردم. فرمودند: از باب استحباب این است که انسان خیلی نخورد. لقماتی مانده که سیر شود، دست بکشد، امّا آن‌هایی که حتّی بلغ‌الحلقوم می‌خورند، جسمشان را خراب می‌کنند.
پس از خصایص زهّاد عالم این است که هر چه سنّشان بالاتر می‌رود، هم روحشان سالم می‌ماند، هم جسمشان و وقتی جسم سالم بود، آن را در خدمت بندگی ذوالجلال و الاکرام و این‌که به تعالی برسد، استفاده می‌کنند.
معرفت‌النفس – 9/12/92