خدا علّامه طهرانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را رحمت کند. ایشان به نقل از آقا سیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بیان می‌کردند: توصیه‌ای که معمولاً آیت‌الله قاضی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) داشتند، این بود ‌که می‌فرمودند:وقتی کسی احساس کند، حبیبش او را از مکانی به مکان دیگری برده و دارد او را در این عالم می‌چرخاند - عالم کل، نه عالم جزء، به معنای این دنیا. عالم کل؛ یعنی از عالم ذر بگیر، تا عالم صلب، عالم بطن، عالم دنیا، عالم برزخ و عالم قیامت - بلایا برای او آسان می‌شود.

اگر کسی بداند حضرت حق از ابتدا او را برای گردش آورده است؛ چون «إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون‏»[1]، ما متعلّق به خودش هستیم و به سوی خودش هم برمی‌گردیم. یک سفری است که حضرت حق ما را برای گردش آورده است. یک موقعی در عالم ذر بودیم، یک موقعی در عالم صلب، یک موقعی در عالم رحم که در آن‌جا چه خبر بود؟ و یک موقعی در این عالم. می‌دانیم در همه این مطالب، هیچ چیز برای ما نیست. برای خود ما، خودش هست؛ چون «إِنَّا لِلَّهِ‏» ما متعلّق به خداییم.اگر کسی جدّی به دنیا یا حتّی عالم برزخ، این‌طور نگاه کند، اگر در عالم برزخ عذاب هم شود، عذابش برای او شیرینی است. چون می‌داند، نهایتش به آن‌طرف برمی‌گردد «وَ إِنَّا إِلَیْهِ راجِعُون‏». می‌داند یک سفری بوده، دورانی بوده و دیگر تعلّقات به دنیا برای او تمام می‌شود و به دنیا دل نمی‌بندد. برای همین بلایا برای او آسان می‌شود.

صبر – 11/12/86