حضرت صادق‌القول و الفعل(صلوات اللّه و سلامه علیه) می‌فرمایند: «إِنَ‏ اللَّهَ‏ إِذَا أَحَبَ‏ عَبْداً غَتَّهُ‏ بِالْبَلَاءِ غَتّاً»[1] هر موقع حضرت حق، بنده‌اش را دوست داشته باشد، او را به بلا دچار می‌کند، آن هم بلای آن‌چنانی. عجیب است، در بلا غوطه‌ور شدن را بیان می‌فرمایند (این «غَتّاً» به معنای غوطه‌ور شدن است).

خدا مرحوم ابوی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را رحمت کند، ایشان تعبیر بسیار عالی داشتند. می‌فرمودند: در بحث بلیه، وقتی مؤمن دچار بلیه شد و حسنات بلیه را چشید، از آن به بعد درب بلیه نمی‌بیند، بلکه بلیه برایش عشق است. بعد ایشان می‌فرمودند: یک نمونه آن این است. اگر بنا بود ابراهیم خلیل(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام)، برای اوّلین بار به ابتلا وارد آتش شود، بدانید در آتش ضجّه می‌زد. امّا اوّلین مطلبی که ابراهیم خلیل(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) دچار آن شد، ابتلای به مال بود؛ یعنی بریدن از همه تعلّقات دنیوی.

ابراهیم خلیل(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) آن‌قدر مال و اموال داشت که بیان می‌کنند: صدها سگ تازی، نگهبان اموال او؛ آن گوسفندها، شترها، غنائم و ... بودند. همه اموال را فقط به خاطر حرف داد، هیچ چیز هم گیرش نیامد. آیت‌الله آقا شیخ احمد ادیب(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف بی‌بدیل، کنز خفیّ الهی می‌‌فرمودند: کدام‌یک از ما هستیم که همه اموالش را برای حرف بدهد و هیچ چیز هم گیرش نیاید؟!

ملک آمد، گفت: «سبّوحٌ قدّوس ربّ الملائکة والرّوح». معامله، معامله حرف است با آن‌چه که از اموال موجود است. ابراهیم خلیل(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام) بیان فرمود: ای صاحب صدا که هستی؟ یک بار دیگر بگو، نصف مالم برای تو - نصف مال حضرت ابراهیم(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام)؛ یعنی داشتن نیمی از اموالی که صدها سگ تازی دارند از آن نگهبانی می‌کنند. بیان می‌کنند: آن‌قدر این شتران و ... شیر داشتند که خودشان به بچّه‌هایشان شیر می‌دادند، مردم می‌آمدند شیرها را مجّانی می‌بردند، ولی باز شیرها بیشتر می‌ریخت – حضرت دومرتبه تقاضا کرد، گفت: بار دیگر این اسم عالی را بگو، نصف دیگر اموالم هم برای تو. آخر هم گفت: هیچ چیز ندارم، بار دیگر بگو، خودم هم غلام تو می‌شوم.

تعبیر بسیار عالی و زیبایی است. چون حضرت ابراهیم خلیل(علی نبیّنا و آله و علیه الصّلوة و السّلام)، اوّل از همه تعلّقات برید، بلاهای دیگر برای او آسان شد. جدّی ایشان در آتش، آتش را حس نکرد. اصلاً نفهمید آتشی وجود دارد، احساس نکرد درون آتش است. امّا این حالت برای چه کسی به‌وجود می‌آید؟ آن کسی که بداند، هرچه از خدا می‌رسد، دلالت بر حبّ خداست.

صبر – 11/12/86