حضرت آیت الله قرهی (مدظله العالی) فرمودند:
موقعی که امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) در نجف بودند، در عالم رؤیا دیده بودند که از دنیا رفتند، امیرالمؤمنین(صلوات اللّه و سلامه علیه) آمدند دفنشان می‌کنند، سنگی هم در آن‌جا بود، امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) گفتند: پهلویم درد می‌گیرد، امیرالمؤمنین(صلوات اللّه و سلامه علیه) فرمودند: مسئله‌ای نیست؟ این سنگ را بردارید. برداشتند.
در آن زمان، بحث عرفا و خیلی از این مطالب در نجف زیاد بود، بعضی‌ها هم دکّان و بازار راه انداخته بودند. امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به حاج آقا مصطفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرموده بودند: اگر آیت‌الله کشمیری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، عارف است، برو از ایشان بپرس من چه خوابی دیدم؟ حاج آقا مصطفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌روند و ایشان تعبیر را می‌گویند.
امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) به حاج آقا مصطفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) توصیه می‌کردند، هر موقع به کربلا می‌روی، محضر آقا سیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف) برو. حتّی یک موقع‌هایی حاج آقا مصطفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) شب‌های جمعه که به کربلا می‌رفتند، شب، منزل آقا سیّد هاشم حدّاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌رفتند و ایشان که با دوستانشان بیتوته داشتند، حاج آقا مصطفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را هم می‌پذیرفتند. ولی به آیت‌الله کشمیری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) از ابتدا ایمان نداشتند، فرموده بودند: برو از ایشان بپرس من چه خوابی دیدم؟ ایشان می‌فرمایند: خواب ایشان این بود و تعبیرش این است که ایشان فکر می‌کنند که در نجف از دنیا می‌روند، امّا این‌طور نیست.
به نظر می‌رسد تعبیرش این بود که قبل از این‌که ایشان را به امامت امّت برسانند، یک امتحان الهی عجیبی کردند. حاج آقا مصطفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، تمام وجود امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بود، علم امام، خلق امام و حتّی برتر به نظر می‌آمد. گاهی خود امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) تصدیق می‌کرد که خیلی عالی است. طوری که امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) اقرار به این مطلب کرد، فرمود: مصطفی امید آینده اسلام بود. یعنی امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آینده را می‌دانست که باید دست ایشان باشد. امّا خدا خواست. بهترین حاصل عمرش، حاج آقا مصطفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را گرفت. در ایران هم، حاصل عمر معنوی‌اش، شهید مطهری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را گرفت. بلاهای مختلف که امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بایستد. حتّی گاهی به بلای دیگر، بهترین شاگردش، دشمنش شد. این‌ها امتحان الهی است، این‌ها را شوخی نگیرید، این‌ها را فقط به عنوان تاریخ نگاه نکنید، این‌ها بلیه‌های الهی برای اولیاء الهی است. برای همین است که می‌گویند: امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) همان روز در نجف، رفت نماز ظهر را خواند.
آیت‌الله العظمی خویی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) آن مرد عظیم‌الشّأن و فقیه بزرگوار، تدریس می‌کردند. یک مقبره خانوادگی روبرو بود- الآن جسم شریف خود ایشان در همان جا مدفون است - آقازاده‌ ایشان یک سال یا بیشتر گذشته بود که از دنیا رفته بود. گاهی وقتی ایشان از درس پایین می‌آمدند، به حالت عرب‌ها شیون می‌زدند، سر قبر آقازاده‌اشان می‌رفتند.
امّا وقتی خبر شهادت حاج آقا مصطفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را به امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) دادند، ایشان گریه نکرد. حتّی طوری شد که وقتی آقای کوثری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) نجف رفته بود، گفتند: امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) گریه نکرده، یک روضه بخوان. همین که روضه خواندند، امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) شروع کرد به گریه کردن. پیش خودشان فکر می‌کردند امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) کمی گریه کند، راحت شود. امّا حتّی تعبیر بنده این است: این هم غلط است. آن‌ها اشتباه کردند، نفهمیدند که حتّی امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف) سنگین نبود، چون می‌دانست برای خداست. می‌دانست کیست؟ نه به عنوان پسرش، بلکه تفسیر حمد ایشان، یا مطالب علمی حاج آقا مصطفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، یک گنجینه مخفی بود، عجیب! من بیشتر از بیست سال پیش، نکاتی را از مطالب ایشان پیدا کردم، به رفقا ‌گفتم که ایشان مختوم بود. واقعاً حاج آقا مصطفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) عجیب بود. امّا می‌بینید این‌طور، امام صبوری کرد.صبر – 11/12/86

در این روز آخر شعبان و نزدیک به حلول ماه مبارک رمضان جا دارد یادی از امام العارفین حضرت امام خمینی (ره) نموده و با قرائت فاتحه ای علو درجات آن امام سفر کرده را از خداوند متعال بخواهیم .

ما را هم از دعای خیرتان محروم نفرمایید.التماس دعا