ما این دعای سلامتی آقا را که می‌خوانیم، از ذوالجلال و الاکرام درخواست داریم که در همه حالات، ولیّ آن حضرت باشد، «فی هذِهِ السّاعَةِ و فی کُلِّ ساعَةٍ»، به تعبیری از باری‌تعالی می‌خواهیم که همیشه یاد آن ولیّش باشد. امّا سؤال این‌جاست که ما چقدر یاد ولیّ هستیم؟ ما چقدر یاد آقا هستیم؟ آن موقعی این دعای سلامتی معنا پیدا می‌کند که حدّاقل، انسان روز و شبش یاد وجود مقدّس آقا باشد.

من بارها در درس اخلاق به جوان‌ها و به همه خواهران و برادران عرض کردم که در آخر شب، موقع خواب موقعی که دیگر برق‌ها خاموش شد و همه خوابیدند، چند دقیقه‌ای را با وجود مقدّس آقا خلوت کنید و حرف بزنید. اثرات بسیار عالی دارد.

جدّاً ما به عنوان طلبه‌هایی که می‌گوییم إن‌شاءالله سرباز وجود مقدّس آقا هستیم،  چقدر صبح و شب یاد آقا هستیم؟ گرچه اولیاء الهی، خصّیصین حضرت حق و محبّین حضرت که اصل دین هم بر همین حبّ است، دائم الذّکر حضرت هستند.

آیت‌الله العظمی حائری یزدی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: من آن‌قدر حشر و نشر با مرحوم آیت‌الله العظمی سلطان‌آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، سلطان‌العارفین پیدا کرده بودم  که حس کردم نفس نفس زدن این مرد خدا، یا مهدی(عجّل اللّه تعالی فرجه الشّریف) است؛ یعنی ببینید بعضی از اولیاء، خصّیصین و اکابر ما که ما افتخار به این داریم که بر سر سفره علم آن‌ها می نشینیم، این حالات را داشتند.

ما هم از عزّوجلّ درخواست عاجزانه داریم که «اللّهم کُن لِولیّک الحجّة بن الحسن المهدی صلواتُک علیه و علی آبائِهِ فی هذه السّاعة و فی کلّ ساعةٍ ولیّاً و حافظاً»، خدایا! در همه لحظات و ساعات یاد او باش، خود ما چقدر یاد آقا هستیم؟! پس در این مطلب باید تأمّل کنیم.

جلسه درس خارج فقه – 29/3/90