لذا آنچه که مهم است همین است که دعا برای ما چه بیان می­کند. آقا جمال‌الدّین خوانساری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) نکته‌ای در شرح ادعیه تبیین می­فرمایند که بسیار عالی است، می­فرمایند: این ادعیّه می­خواهند به ما یاد بدهند این­گونه عمل کن، نه این که فقط این­گونه بخوان!

 «یَا مَنْ أَرْجُوهُ لِکُلِّ خَیْرٍ وَ آمَنُ سَخَطَهُ عِنْدَ کُلِّ شرّ یَا مَنْ یُعْطِی الْکَثِیرَ بِالْقَلِیلِ یَا مَنْ یُعْطِی مَنْ سَأَلَهُ یَا مَنْ یُعْطِی مَنْ لَمْ یَسْأَلْهُ وَ مَنْ لَمْ یَعْرِفْهُ تَحَنُّناً مِنْهُ وَ رَحْمَةً» لذا این دعا می‌خواهد بگوید: تو هم همین­طور باش - البته اهل خیر هم در دنیا این‌طور هستند - که هنوز کسی مسئلت نکرده، دستش را بگیر.

اگر خاطر شریفتان باشد، عرض کردیم که بیان فرمودند: بهترین مردم، آن کسی است که قبل از این که کسی نیاز داشته باشد، دستش را بگیرد.

 لذا آقا جمال‌الدّین خوانساری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن عارف بالله می­فرمایند: آن کسی که این دعا را می­خواند، باید همین حالات را باید داشته باشد و از همه شرّهای وجودی بیرون برود.

پس یکی از راه­ها، مجالست با اهل خیر و دوری جستن از اهل شرّ است. عجیب است، در هر مطلب که وارد شدیم (چه در باب پدر و مادر، چه اخلاص و ...، در هر بابی که در اخلاق بحث کردیم)، نسخه‌ای که دادند، همین بود. لذا عزیزان! این همنشینی را که بارها و بارها و بارها گفتم، کم نگیرید.

اهمیّت همنشینی، همان است که وقتی از آن امام‌العارفین(اعلی اللّه مقامه الشّریف) سؤال کردم: آقاجان! شما چقدر از آیت‌الله العظمی شاه‌آبادی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) مطلب و درس گرفتید؟ قصدم این بود که چه کتاب­هایی، چند سال و به چه سبکی بوده؛ ایشان فرمودند: من آن قدر که از نگاه به جمال ایشان علم گرفتم، از زبان ایشان نگرفتم!

این یعنی همنشینی با خیر، این یعنی همنشینی با خوبان عالم که انسان را به خوبی نزدیک می­کند. اگر حال، این‌طور شد که انسان از اهل شرّ دور شود؛ طبیعی است حتماً بداند که باید با خوبان عالم همنشینی کند؛ چون اصلاً دو جبهه بیشتر در عالم نیست و این دیگر اظهر من الشّمس است که یا باطل است و یا حقّ است. اصلاً چیزی مابین این دو نداریم. هر آنچه که اهل باطل است؛ یعنی شرّ است و هر آنچه که اهل حقّ است؛ یعنی خیر است. باطل، ظلمت است و خیر، حقّ و نور است.

 اگر با خوبان عالم، همنشین شدیم، در جبهه حقّ هستیم و به نور و خیر نزدیک می­شویم. در مقابل، اگر همنشین با اهل باطل شدیم، از خیر دور می­شویم و به شرّ نزدیک می­شویم.

پس همنشین با خوبان عالم همین خصوصیّت را دارد که ما را به نور و حقّ نزدیک می­کند. چون این­ها در هم گره خورده است. امّا وقتی با اهل شرّ، با آن­ها که اهل دنیا، پست، دنی و رذل هستند، همنشینی کنیم، شرّ می­شویم. همان‌طور که فرمودند: خصوصیّت همنشینی با اهل فرومایگی و پستی و کسی که برای دیگران شرّ بخواهد، این است: «مجالسةُ اهل الدّنائة شر»، یعنی برای شما شرّ می­آورد.