یک موقعی ما به آیت­الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) عرض کردیم: اولیاء الهی چه کسانی بودند؟ چه طور بودند؟ با اشاره گفتند: تو هم می­توانی باشی! ما یکّه خوردیم! فرمودند: بله! تو هم می­توانی باشی! به شرط این که انسان باشی!

هر کس فرمان پروردگار عالم را «به ما هو امره» به آن چه که خدا امر کرده است انجام بدهد، ولیّ خدا می گردد! شک نکنید، به خدا قسم، ولیّ خدا می­شود! چشمش باز می­شود و چیزهایی می­بیند که اوائلش می­ترسد امّا امر به سکوت است! چون اولیاء الهی دکّان و بازار که ندارند، آنها هستند و عشق بازی با پروردگار عالم! مطالبی می­بیند که من و شما نمی­بینیم! به قوّه مخیله ما هم وارد نمی­شود! آن ها عالم بین، غیب بین و... می­شوند. انسان مطیع فرمان خدا شود، ولیّ خدا می­شود!

میرزای قمی(اعلی اللّه مقامه الشریف) به یک درجه علمی عجیب رسیده بود! تعجبّ کردند، گفتند: ایشان در دوران طلبگی در مباحثات ضعیف بود، چه طور شده است که به علاّمه بحرالعلوم معروف شده است؟! از خود آقا سرّ را پرسیدند! آقا فرمودند: سرّش این است که من چندین مرتبه آمدم امر خدا را سبک بشمارم، برای خودم تنبیه درست کردم.( بحث توبه، بحث مفصّلی است که عرض می­کنم. یکی از مطالبی که توابیّن باید برای خودشان قرار بدهند، تنبیهات الهیه است که آن هم باید تحت نظر ولیّ خدا باشد.)

ایشان فرمودند: می­رفتم سؤال می­کردم و خودم را متنبّه می­کردم و فردایش روزه می­گرفتم! اگر احساس می­کردم نفس امّاره­ام دارد وسوسه­ام می­کند و می­خواهد کاری کند که امر پروردگار عالم را مخالفت کنم، فردایش روزه می­گرفتم و نفس را سرکوب می­کردم و اجازه طغیان نمی­دادم. بعد از آن دیدم که پروردگار عالم چنان ذهن من را گشود که بعد از آن به محضر آقا رسیدم، یک «بِسمِ الله الرَّحمنِ الرَّحیم» نفس آقا به من خورد، تمام شد!

پس چرا بحرالعلوم شد؟ نگویید: فقط بسم الله آقا است، که هست، امّا خودش مقدّمه را درست کرد تا به بسم الله آقا برسد! نگذاشت که نفس امّاره غلبه پیدا کند! نگذاشت مخالفت با امر خدا حتّی تصوّرش صورت بگیرد که تبدیل به عمل شود! تا می­خواست فکرش صورت بگیرد خودش را متنبّه می­کرد! به چه چیزی؟ به روزه گرفتن! حتّی اجازه تصویر سازی نمی­داد! اولیاء الهی می­گویند: اگر تصویر را در ذهنت نگه داری، عامل عمل می­شود!