علاّمه حسن زاده آملی و آیت الله جواد آملی در روزهای آخرعمر علّامه طباطبایی (اعلی اللّه مقامه الشّریف) محضرشان بودند، گفتند: آقا یک مطلبی بفرمایید که ما توشه­ای از شما داشته باشیم. فرمود: یادتان هست که من چند سال پیش، یک مریضی گرفتم که به شدّت افتادم و هر کس می­آمد راه نمی­دادم. گفتند: بله آقا! فرمود: چشمم باز شده بود. دور حرم حضرت معصومه (علیها صلوة و السّلام) می­آمدم، می­دیدم که یک کسی گورخر است، یک کسی قو است، یک کسی گاو است، یکی درندّه است! انسان هم می­دیدم. وحشت کردم! چند وقتی این گونه بودم، دیدم که نمی­توانم؟! به بی بی گفتم که خانم! بخواهید که این مطلب را خدا از من بگیرد، من نمی­توانم! انسان اگر انسان باشد، باید همین گونه باشد! تعجّب این است که انسان انسانیّتش را از دست می­دهد! این که آن­ها می­بینند تعجّب نیست، آن­ها مقام انسانیّت­شان است! ما مع الاسف مقام مان را از دست دادیم؟! وقتی می­شنویم تعجّب می­کنیم که یعنی می­شود کسی چشمش باز شود؟! می­شود کسی راحت طی­الارض کند؟! ... بله آقاجان! آن­ها انسان هستند. فوق انسان نیستند! تازه آن­ها انسان هستند. امّا امثال من انسان نما هستیم. نفهمیدیم! آن­ها انسان­اند.

لذا اسم گناه برای آن ها گناه کبیره می­شود! حتّی اسمش!  اولیاء ما، خصیصین ما، عرفای عظیم الشّأن ما نه تنها گناه صغیره و کبیره ندارند و همه چیز را کبیره می­دانند؛ چون آن­ها را از مقام انسانیّت دور می­کند و مقام انسانیّت را از دست می­دهند و سقوط می­کنند، بلکه اسم گناه هم برای آن­ها این گونه است!

.... اولیاء می­گویند که اگراسم گناه زیاد بیان شود، قبحش از بین می­رود! نباید بیان کنیم. برای همین آقا گفتند: من یک بار می­گویم و بعد فعل خبیثه می­گویم. اولیاء به این حالات رسیدند.....