آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرمودند: آیت‌الله العظمی سیّد ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­فرمودند: اگر رذایل از بین برود، تازه معانی فضایل مشخّص می­شود. اولیاء خدا برای فضائل کاری نمی­کنند، بلکه برای از بین رفتن رذائل کار می­کنند و فضائل به خودی خود می­آید.

جمله خیلی زیبایی است: اولیاء خدا برای فضائل کار نمی­کنند، بلکه کار می­کنند که رذیله نداشته باشند و پروردگار عالم، خودش آن‌ها را به فضائل مزیّن می­کند. اوّل دغدغه عبد خدا، بنده الهی، این است که من رذایل نداشته باشم؛ یعنی دنبال فضائل نیستند و فضائل خودش می­آید. امّا اگر دنبال فضائل باشند و یادشان برود که باید رذایل را بیرون کنند، فضائل هم فضائل نمی­شود. بلکه تازه شیطان هم یک مواقعی فریبشان می­دهد و تصوّر می­کنند که نعوذبالله دارای مقامی هستند و گرفتار می­شوند.

لذا این که خدای متعال توفیق داده من دائم‌الذّکر باشم، فضیلت نیست. فضیلت، آن موقعی است که من بتوانم رذیله­ای نداشته باشم و پروردگار عالم بگوید: ای بنده من، این اعضاء و جوارحی را که به امانت به تو دادم، خراب نکردی و مبتلای به رذائل و گناهش نکردی. برای همین است که بهترین نکته اولیاء خدا این است که پروردگار عالم به آن‌ها بگوید: بنده من! تو وقتی وارد محشر شدی، رذایل نداری.