اصل رسیدن به مقام انسانیّت، برداشته شدن حُجُب است. به قول عرفای عظیم­الشّأن وقتی حجب برداشته شد، انسان بال پرواز پیدا می­کند و به مقام حقیقی انسانیّت خود می­رسد؛ تا آن جا که با همین چشم ظاهر می­بیند آنچه را که دیگران نمی­بینند و با همین گوش می­شنود آنچه را که دیگران نمی­شنوند.

به آن عارف بزرگ، میرزای عظیم­الشّأن، آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) عرض کردند: آقا جان! می شود انسان معمولی هم در عالم ببیند آنچه که عرفای عظیم الشّأن می­بینند؟

ایشان فرمودند: مگر عرفا چه کرده­اند که دیده­اند؟ تو هم آن کار را بکن می­بینی! گفت: آقا جان! چه کرده­اند؟ فرمودند: عرفای عظیم­الشّأن کار خارق­العاده­ای نکردند الّا به اینکه فقط گناه نکردند. آن­ها گناه نکردند، چشمشان باز شد، گوششان شنوا شد و اوج گرفتند.

اگر کسی گناه نکرد، به مرور زمان چشمش به حقایق باز می­شود. امّا اگر گناه کرد و آرام آرام آلوده شد، دیگر انسانیّت فراموش می­شود و به جایی می­رسد که به قول قرآن، کبائر هم برای او مهم نیست. تبدیل می­شود به انسانی که غیبت می­کند، تهمت می­زند و به تعبیری اصلاً از اینکه به دیگران تهمت می­زند، تکان هم نمی­خورد، یادش می­رود که همین اعمال باعث می­شود دیگر حقایق را باور نکند.

شخصی به عارف عظیم­الشّأن، ملّا محسن فیض کاشانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) و بعضی از بزرگان اهانت کرده بود، به ایشان گفتند: آقا! شمّه­ایی به او نشان بدهید که بفهمد عرفای عظیم­الشّأن ما چه هستند. ایشان فرمودند: اولاً عرفا برای این مسائل کار نمی­کنند، ثانیاً او به قدری در گناه دریده شده است که هر چه به او نشان بدهی چون قسیّ القلب است و چشم دل او، کور ِکور است، چشم ظاهرش هم دیگر نخواهد دید.