شیخ بهاء(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن شیخ‌العجایب و مرد عظیم‌الشّأن، به نقل ازپدر باعظمتشان - که ایشان هم از علمای با عظمت بودند - می‌فرمودند: هر کسی وارد مجلسی شود که در آن مجلس احتمال تهمت است و بعد دچار تهمت شد، کسی را جز خودش سرزنش نکند.

لذا گاهی عوامل تهمت را خود ما می‌سازیم. وجود مقدّس مولی‌الموالی، امیرالمؤمنین، اسدالله الغالب، علی‌بن ابیطالب(صلوات اللّه و سلامه علیه) می‌فرمایند: «مَنْ دَخَلَ مَدَاخِلَ السَّوْءِ اتُّهِمَ»[6] هرکه به جاهای بد رفت و آمد کند و به جاهایی که مشهور به گناه است برود، مورد بدگمانی و تهمت واقع می‌شود. خیلی باید مواظبت کنیم.

آیت‌الله العظمی مرعشی نجفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌ می‌فرمودند: نسخه اینکه انسان بتواند از تهمت دور شود و خودش را نجات دهد این است: مجالس اخلاق، مجالس بزرگان و مجالس الهی را زیاد شرکت کند تا روحش طیّب و پاک شود.

عزیز من! مجلس اثر دارد. اگر به مجلس گناه بروی، اثر آن تا مدتی در روح و جسمت خواهد بود، شک نکن. امّا یک مجلس، مجلس حال است، مجلس معنویت و اتّصال به خداست، انسان را به خداشناسی و انسان شدن دعوت می‌کنند. این مجلس هم اثر دارد. اگر به این مجلس بروی بعد از یک مدّت می‌بینی دیگر تو آن فرد سابق نیستی، حالت متغیر شده، دیگر از گناه بدت می‌آید. دیگر حتّی به جایی می‌رسی که مانند بزرگان، از اسم گناه هم بدت می‌آید؛ چون مجلس خوبان عطر است، مجلس خوبان پرورش روح است.

اگر مجلس بد بروی، بد می‌شوی و این عامل برای تهمت می‌شود امّا در مقابل، مجلس خوبان انسان را طاهر و پاک می‌کند، به انسان صفا می‌دهد. مثل درس اخلاق حضرت امام(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، طوری بود که بزرگان فرمودند: وقتی از درس می‌آمدیم دو سه روز اول گیج بودیم، حالی داشتیم، خوش بودیم، دو سه روز بعد دیگر آرام آرام انتظار می‌کشیدیم چه زمانی هفته آینده بشود درس اخلاق آقا شروع شود.

مجلس خوبان روح انسان را پرورش می‌دهد، آن‌وقت دیگر جسم هم آرام به سمت روح می‌رود، از نگاه بد، بدت می‌آید. از شنیدن غیبت بدت می‌آید. اصلاً خدای ناکرده اگر گنهکار بودی، وقتی یاد گناهت می­افتی، از خودت متنفر می­شوی که من چه کسی بوده­ام؟! چرا زندگی­ام را به لجن کشیدم؟! چرا اوضاع خودم را خراب کردم؟! به حقیقت نادم می­شوی. دلت می­خواهد که با اولیاء و خصیصین خدا باشی. دلت می­خواهد مجالس الهی را شرکت کنی. کیف می­کنی که در آن مجلس معنوی بنشینی. یک کیف روحی به انسان دست می­دهد که در هیچ مجلس شادی نیست!

پیغمبر اکرم، حضرت محمّد مصطفی(صلّی اللّه علیه و آله و سلّم) می­فرمایند: «أَوْلَى النَّاسِ بِالتُّهَمَةِ مَنْ جَالَسَ أَهْلَ التُّهَمَةِ»[7] سزاوارترین مردم به تهمت کسانی هستند که با اهل تهمت؛ یعنی افراد مظنون هم­نشینی می­کنند.

مولی­الموالی(صلوات اللّه و سلامه علیه) هم می­فرمایند: «َنْ وَقَفَ نَفْسَهُ مَوْقِفَ التُّهَمَةِ فَلَا یَلُومَنَّ مَنْ أَسَاءَ بِهِ الظَّنَّ»[8] کسی که خودش را در معرض تهمت قرار می­دهد، نباید کسی را که به او گمان بد برده است، سرزنش کند.