شخصی محضر آیت­الله العظمی نائینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌ آمد، عرضه داشت: آقا! چه کنم به گناه، به یک فعل زشتی مبتلا شدم، آن را انجام می­دهم، وقتی تمام می­شود، از خودم بدم می­آید. تصمیم قاطعانه می­گیرم دیگر سراغ این گناه نروم، نمی­دانم چه می­شود مجدّد گناه می­کنم، چشمم را باز می­کنم می­بینم مجدّد همان فعل زشت را انجام دادم. دوباره گریه، ناله، فغان و زاری می­کنم، اشک می­ریزم، ندبه می­کنم که إن­شاءالله دیگر این را انجام نمی­دهم ولی متأسّفانه می­بینم دوباره مبتلا می­شوم ، چه کنم؟

آیت­الله العظمی نائینی(اعلی اللّه مقامه الشّریف)‌ فرمودند: عزیزم! راهش فقط این است که ولیّ خدا پیدا کنی و دائم خودت را در دامن او بیندازی، چون ولیّ خدا مشمول این آیه است که «اللَّهُ وَلِیُّ الَّذینَ آمَنُوا یُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ». جالب این است که ظلمات می­گوید و بیان نمی­کند: «مِنَ الظُلمَة إلیَ النُور»! چون گناهان مختلف است، هر کدام یک ظلمت است و جمع آن­ها ظلمات است.