ذیل این مطلب  جمله عجیبی را عارف دامغانی، آقا معلمدامغانی (اعلیاللّه مقامه الشّریف) بیان فرمودند، فرمودند: به خدا قسم یک موقع‌هایی برای منحال خوشی نیست و   این را به حاج آقا روحالله نمی‌گویم( منظورشان حضرت‌امام بود،‌ باهم رفیق بودند، هم حجره­ای و‌امام همدلش که می‌گرفت می‌گفت یک زنگ بزنید این آقا معلم بگویید فلانی سلام رساند و گفتمحبّت می‌کنید بیایید؟ ایشان هم راه می‌افتاد از دامغان می‌آمد، ‌طوری بود که اینآخری‌ها ‌امام می‌گفت: من خواهش دارم شما این جا بمانید. ایشان فرمودند: که من در آنسامان و وادی مأموریتی دارم، اگر‌امر کنید در تهران می‌آیم والّا اگر به اختیارباشد همان سمنان و دامغان می‌مانم. ‌امام فرموده بودند:  نه‌امر نمی‌کنم ‌اماّاین عشق من به شماست.)

ایشان فرمودند:   اگر یک موقعی مشرّف شدید این را به حاجآقا روح الله یعنی به‌امام (اعلی اللّه مقامه الشّریف)، نگویید؛ ‌ولی من خیلی مواقع دیگر با اینسن و با این وضعم سختم هست. دیگر حال و حوصله این سفرها را ندارم ‌امّا چون این مردولیّ خداست، می‌گوید، می‌آیم که فردای قیامت مشمول این آیه شریفه نشوم که «وَقَفوهُمإَنَّهُم مَسئولون» من را نگه ندارند و از من سوال نکنند. من متعجب شدم و گفتمآقا این به نظر برای مولی الموالی (صلوات اللّه و سلامه علیه) است. فرمودند:: بله و اولیاء تو،اولیاء او فقط معصومین نیستند وهر ولی فقیه حاکم الهی است که پروردگار عالم او راتعیین کرده است.