می‌فرمایند: «وَ العَالِمُون کُلُّهُم هَالِکوُن إلّا العَامِلُون» اهل علم هم همه در هلاکت هستند، مگر آن‌هایی که دیگر اهل عمل باشند. علم توأم با عمل؛ یعنی رسیدن به آن معرفت حقیقی و همان که قرآن می‌فرماید: «إِلاَّ الَّذینَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ»[1] ایمان، توأم با عمل صالح است.

امّا عجیب است، ظاهراً هرچه انسان بالاتر می‌رود، گرفتاری و هلاکت او بیشتر می‌شود. فرمودند: «وَ العَامِلُون کُلُّهُم هَالِکوُن» عاملون هم همه در هلاکتند. چرا؟

در‌های و هوی‌­اند این همه، هشیار کو، هشیار کو

                                                          در قیل و قال­اند این همه، بیـدار کو، ‌بیـدار کو

بازار سخن بسیار رونق، ‌امّا بازار عمل کساد است. آن وقت چطور می‌شود که اگر کسی در بازار عمل بود، ‌او هم اهل هلاکت باشد؟! اولیاء الهی ‌می‌گویند: برای این که اگر عملی عمل بود، باید فقط و فقط برای حضرت حق باشد و هیچ چیز، نه ثواب، ‌نه عقاب و ‌نه مقام، در آن دخیل نباشد.

مرحوم آیت‌الله کوهستانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) فرموده بودند: اگر کسی به دنبال ذکری باشد که بخواهد از آن ذکر به مقاماتی مثل این که چشمش باز شود و چیزی ببیند، برسد، ‌نفهمیده که ذکر یعنی چه. ذکر یعنی یاد حضرت حق بودن نه معامله کردن با خدا - این یک کد است، به خاطر بسپارید-

لذا اگر عملی عمل باشد، ‌فقط باید برای خودش باشد. اولیاء به هیچ عنوان به دنبال حتّی تبریک پروردگار عالم هم نیستند. گرچه خود حضرت حق، در قرآن کریم و مجید الهی­اش بیان فرموده: اگر کسی یک حسنه انجام دهد، آن را مضاعف می‌کنم، امّا آن‌ها به دنبال مضاعف شدن نیستند، ‌دنبال این هستند که تکلیف الهی­شان چیست، همان را انجام بدهند. لذا دائم از خود عمل می‌ترسند و ‌وحشت دارند که نکند یک جایی از آن، یک مقدار ‌رنگ و بوی غیر خدایی بدهد.

کنز خفی الهی، آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: همیشه آیت‌الله العظمی‌ آسیّد ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می‌فرمودند: مَثَل آن، مَثَل عسل است، چطور شما به دنبال عسل خالص می‌گردید که به تعبیر قرآن کریم و مجید الهی در آن شفا است، اولیاء الهی هم به دنبال عمل خالص هستند و می‌گویند: آن عمل‌های غیر خالص هلاکت‌آور است.