به حضرت سلطان العارفین سلطان آبادی بزرگ عرضه داشتند که شما فرمودید: گناه عندالعرفاء کوچک و بزرگ ندارد؛ در حالی که قرآن کریم و مجید الهی به صراحت بیان فرمودند که کوچک و بزرگ، «لا یُغادِرُ صَغیرَةً وَ لا کَبیرَة»؟ اوّل این جواب نغز را گوش بدهید بعد آیات الهی. حضرت فرمودند: این صغیره و کبیره از ناحیه خداست که آن هم لطف خدا به بشر است که در آیه هم بیان شده است، امّا از ناحیه بشر اگر انسان، انسان شد و اگر حبّ پروردگار عالم و معرفت به پروردگار عالم و به مقام انسانیّت پیدا کرد، هر گناهی ولو کوچکش کبیره است! فرمود: متوّجه نشدی آن از ناحیه خداست، امّا از ناحیه بنده متفاوت است. صغیره و کبیره کردن از ناحیه خدا، لطف خدا به انسان است، امّا انسان های الهی همه چیز ولو کوچک­ترین مخالفت با امر خدا را بزرگ می­بینند! وحشت دارند!

 این فرمایش بسیار عالی آیت الله آسیّد ابوالحسن اصفهانی است: دلیل هم این است که اگر بنده گناه کوچک را بزرگ نبیند، دیگر بزرگ را بزرگ نمی بیند! دیگر برایش مهّم نیست. اگر گناه کوچک کرد، باید آن را بزرگ ببیند. اگر گناه کوچک کرد، گفت: نه، این کوچک است! آن وقت دیگر بزرگ را هم بزرگ نمی بیند؟! و این درد بشریّت است.......

یک نکته ظریفی در این آیه است، توّجه بفرمایید و آن این است که بهتر از حضرت سلطان العارفین آن مطلبی است که حضرت شیخناالاعظم فرمودند. حضرت مفید عزیز فرمودند: صغیره و کبیره هم باز از ناحیه خود انسان است. چرا؟ چون این جا صراحت آیه این است: وقتی کتاب را به بنده می­دهند، خودش می­گوید: وای بر من! هیچ کوچک و بزرگی نیست که نوشته شده است؛ یعنی تقسیم بندی کوچک و بزرگ از ناحیه خود انسان است. این نکته لطیف و ظریفی است. خدا همه را ثبت کرده است، خود انسان است که بیان می­کند: یکی صغیره است و یکی کبیره.

«یا وَیلَتَنا مال هذا الکِتابِ لا یُغادِرُ صَغیرَةً وَ لا کَبیرَة إلا أحصاها وَ وَجَدُوا ما عَمِلُوا حاضِراً وَ لا یَظلِمُ رَبِّکَ أحَداً» یعنی باز هم تقسیم بندی از طرف بشر است. بشری که وقتی گناه کوچک را انجام می­داد، می­گفت: گناه کوچک است، خیلی مهّم نیست! آن وقت دچار کبیره شد. آن موقعی که می­گفت: نه! حالا خیلی از افراد گناه کردند، این گناه که در مقابل گناهان دیگران چیزی نیست؟! من که چیزی برنداشتم، خیلی از افراد اختلاس­­های میلیاردی کردند، این حقّ من است! گناه کوچک را پیش خودش کوچک فرض کرد، نگفت که مخالفت با امر خداوند است!

اصلاً اولیاء کاری به کوچک و بزرگ ندارند. اولیاء الهی می­گویند: این مطلب مخالفت با امر خدا است، مخالفت با امر خداوند هم یعنی سقوط از مقام انسانیّت! سقوط از جانشینی ذوالجلال و الاکرام! من جانشین خداوند نیستم، یعنی دیگر من انسان نیستم! من شبیه انسان هستم؟!  شبیه انسان است امّا انسان نیست. این تقسیم بندی هم از ناحیه انسان است. .....

من یک جمله ای را از مرجع عظیم الشّأن، مرد الهی آیت الله العظمی مرعشی نجفی سؤال کردم آقا! اگر گاهی می بینیم عرفاء عظیم الشّأن بیان می فرمایند که گناه صغیره و کبیره نیست، پس چرا حضرات معصومین در تقسیم بندی­ها بعضی از گناهان را به عنوان کبیره می­شمارند و رد فرمایشات می فرمایند: آن گناهانی که به صراحت در قرآن عذاب برای او تبیین شده است، من الکبائر است؟ ایشان جمله خیلی زیبایی را فرمودند. یادم نمی رود که ایشان محبّت کردند و یک لبخندی زدند و فرمودند: من این سؤال را از پدرم آسیّد محمود مرعشی پرسیدم. ایشان فرمود: عزیزم! معصوم به لسان خلق حرف می­زند والاّ به لسان خود معصوم هر خطایی برای او کبیره است، لذا در مقام عصمت خطای فکری هم کبیره است! لذا اینان معصوم از خطای فکری هستند؛ چون حتّی اگر خطای فکری کنند یعنی به کبیره دچار شده اند! ببیید چه جمله عجیبی است. ......

درس اخلاق حضرت آیت الله قرهی (مد ظله العالی) چهارشنبه ۲۴/۰۱/۹۰