باید ببینیم آیا من و شما هم گوشمان را به آوای خدا سپردیم یا نعوذبالله نستجیربالله به گناه، غیبت، تهمت و مسائل دنیایی که به دردمان نمی­خورد، سپردیم؟ اگر این‌طور بود، معلوم است ذکر خدا زود فراموش می‌شود.

شخصی محضر آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) آمد، گفت: آقا! مدّتی بود به ذکری مشغول بودم. طوری که  گویی من این ذکر را هر روز باید بگویم. اگر نمی‌گفتم، انگار چیزی گم کردم. اصلاً ناخودآگاه بیان می‌کردم، این‌طور عادت کرده بودم امّا من که سال‌های سال به این ذکر مشغول بودم، الآن مدّتی است مع‌الأسف اصلاً آن را نمی‌گویم. چه کنم؟

آقا فرمودند: آن موقعی که مشغول بودی و اصلاً گویی برای تو زنگ می‌زد و تو را به بیان کردن آن ذکر هشیار و بیدار می‌کرد، برای این بود که قلبت یاد خدا بود، یاد خدا در وجودت بود و دلیلش هم مراقبت به اعضاء و جوارح، بالاخص لقمه بود. امّا وقتی مراقبه نکنی طبیعی است آرام آرام آن ذکری هم که ولو ذکر لسانی بود، از بین می‌رود. چون معلوم است اول باید ذکر قلبی باشد که سرایت به زبان کند. وقتی ذکر قلبی، یعنی یاد خدا رفت، ذکر لسان هم که دیگر  لق‌لقه زبان می‌شود، آرام آرام می‌رود و دیگر آن را فراموش می‌کنی.

گاه می‌شود انسان مدّت‌های مدید عادت به فعل و عمل خوبی دارد، زبانش به ذکری مشغول است، امّا سؤال برایش پیش می‌آید که چه شد که رفت؟ این «چه شد؟» را آن عارف بزگوار این‌گونه جواب داده است: دلیلش این است: 1- لقمه، 2- مراقبت نکردن نسبت به اعضاء و جوارح.

منظور از «لَمْ ینْسَ ذِکْرَ اللَّهِ» همین است که انسان دائم یاد خدا باشد که یادهای دیگر او را مشغول نکند. اگر انسان این‌طور شد، برنده است.

خدا آیت‌الله‌العظمی مرعشی نجفی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را رحمت کند. ایشان می‌فرمودند: کسی خدمت آمیرزا جواد آقا(اعلی اللّه مقامه الشّریف) رسیده بود، گفته بود: چرا وقتی ما بعضی از اذکار را بیان می‌کنیم، گاه حین بیان کردن فراموش می‌کنیم؟ ایشان فرموده بود: چون ذکر بر قلب ننشسته است. آقا توضیح داده بودند: ذکر موقعی بر قلب می‌نشیند که یاد خدا همیشه در قلب باشد.

آن‌وقت است که یاد خدا اجازه نمی‌دهد انسان در خلوت، جلوت، هر جایی، یاد گناه بیافتد؛ چون یاد خدا حاکم است. وقتی یاد خدا حاکم بود، دیگر یاد گناه نیست. گوش، گناه را نمی‌شنود که بخواهد لذّت ببرد و هرچه شنید، او را با خود نمی‌برد. فقط و فقط خدا. آوای خدا می‌آید، صدای خدا می‌آید. این هم یکی از خصایص مخلصینی است که نبیّ مکرّم می‌فرماید: «طُوبَی».