آیت‌الله مولوی قندهاری(اعلی اللّه مقامه الشّریف)، آن کنز خفیّ الهی می­فرمودند: آیت‌الله العظمی آسیّد ابوالحسن اصفهانی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) اواخر عمرشان فرموده بودند: من خجل بودم در موقعی که می­خواهم بخوابم، محضر ذوالجلال و الاکرام دراز بکشم، برای همین همیشه به حالت جمع شده می­خوابیدم، پاها را به سمت شکم می­آوردم که دراز نکنم- البته این برای من و شما نیست، ولی ببینید این­ها تا کجا را می­بینند. می­خواهم بگویم کسی که خدابین است چه طوراست، ادبش کجا می­رود! –

نکته­ای بسیار عجیب بگویم که مرحوم حاج آقای حلوایی(اعلی اللّه مقامه الشّریف) آن را برای بنده فرمودند. فرمودند: شبی با یکی از اولیاء خدا و اوتاد(اعلی اللّه مقامه الشّریف) بودیم، گفت: آقای حلوایی! دیگر من احساس می­کنم که آخر عمرم هست، فقط یک نگرانی دارم و آن این که ناراحتم که وقتی می­میرم، درون قبر باید دراز بخوابم و آن موقع بی­ادب می‌شوم. وقتی مولا امیرالمؤمنین، ابی­عبدالله (علیهما الصّلوة و السّلام) و ... می­آیند و من دراز درون قبرم، خجالت می­کشم - ما نگران این هستیم که اعمالمان چه می­شود، سؤال و جواب چه می­شود، امّا ببینید نگرانی اولیاء خدا چیست! ببینید فرق ما با آن­ها تا کجاست؟ میان ماه من تا ماه گردون، تفاوت از زمین تا آسمان است – چون یک عمر است، وقتی می­خوابم پاهایم را جمع می­کنم و دراز نمی­کنم، هر موقع هم آن­طور می­خوابم، سریع بلند می­شوم و می­گویم: خدایا! بنده­ات هستم دیگر، ببخش. فقط تو خواب نداری. بعد می­گویم: با خدا که نداریم، امّا خدا کند آن لحظه آقا جانم سراغم نیاید که بی­ادب در محضرش دراز کشیده باشم! من همیشه از خدا خواسته­ام: نکند آقا جانم، یک موقعی همین­طوری که جمع خوابیدم، بیاید و من را ببیند، این بی­ادبی است! حالا خدا بحثش جداست. دیگر ما بنده­اش هستیم، می­داند خواب نیاز داریم، ولی از محضر مولا خجالت می­کشم - این­ها کجا را می­بینند؟! کاری ندارند دیگران راجع به آن­ها چه می­گویند. آن­ها خودشان هستند و خدای خودشان. عشق­بازی بین خود و خدا! -

از این گفته ایشان معلوم شد آقاجان برای بعضی­ها دید و بازدید دارند. همان­طور که آن داستان معروف سیّد بحرالعلوم(اعلی اللّه مقامه الشّریف) را می­دانید. محضر مبارک امام زمان آمد و بعد امام زمان آمدند، لطف، محبّت و بزرگواری کردند و دست نوازش کشیدند. خادم سیّد بحرالعلوم(اعلی اللّه مقامه الشّریف) می­گوید: دیدم که آقا، این پیرمرد، پایش را بالا آورد و آن کسی که جوان بود، در حدود چهل سال سن داشت، پایش را روی پای این سیّد بزرگوارگذاشت! تعجّب کردم، بعد آقا او را جای خودش نشاند، دو زانو و مؤدّب در محضر مبارکش نشست. هر چه او می­گفت، آقا می­گفت: نعم سیّدی! نعم، مولایی! با خود گفتم: این کیست که این مرجع عظیم­الشّأن، این­گونه در مقابل او خضوع و خشوع می­کند؟ معلوم می­­شود آقا، آقای کریمی است، بازدید هم می­آید.

لذا مخلصین عالم همه چیز را برای خدا می­خواهند و مؤدّب هم می­شوند. کسی را هم در عالم نمی­بینند. هیچ احدی را جز خودش نمی­بینند. برای همین است که می­فرمایند: علّت این که اخلاص به­وجود می­آید، همان یقین است.

وجود مقدّس مولی­الموالی، امیرالمؤمنین، علی­بن­ابیطالب(صلوات اللّه و سلامه علیه) بالاتر می­روند، تا جایی که می­فرمایند: «إخلاص العمل من قوة الیقین و صلاح النیه»[1] - ببینید انسان یک نیّت پاک کند، تا کجا جلو می­رود -

اخلاص عمل، این که عملم فقط برای خدا باشد و هر که هرچه گفت، تمجید کرد، تکذیب کرد، به­به گفت، نفرین کرد، برایم مهم نباشد و فقط بگویم: خدا چه می­گوید، موقعی برای انسان حاصل می­شود که یقین قوی داشته باشد، یک یقین درست و حسابی، مثل این بزرگان. حضرت می­فرمایند: «إخلاص العمل من قوة الیقین».